Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΛΑΝΕ Τ' ΟΝΕΙΡΟ...ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙΣ...(?)


Ας το πιάσουμε από παλιά.
Απλά τα πράγματα: Μπήκαμε στη σχολή με σκοπό και όνειρο να γίνουμε δάσκαλοι, καθώς ήταν και πολύ σίγουρη η αποκατάσταση και στην πορεία μάθαμε ότι δε θα γίνει. Λίγο τα μνημόνια, λίγο οι 150.000 απολύσεις στο δημόσιο, λίγο οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, που θέση για μας? Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας ότι μόνο στο 4ο έτος θα κάναμε πρακτική, σχολιάζαμε ότι είναι λίγο και παράλληλα ανυπομονούσαμε να γίνει καθώς μετά από «τόση» θεωρία, θέλαμε να δούμε (έστω και για λίγο) πως εφαρμόζονται όλα αυτά στην πράξη. Φέτος μάθαμε ότι δε θα γίνει. Ή θα γίνει κουτσουρεμένα, καθώς αποσπασμένοι δεν υπάρχουν. Χωρίς άμεση καθοδήγηση και προσωπική αλληλεπίδραση (που θα γινόταν με τον αποσπασμένο δάσκαλο) αλλά με καθοδήγηση-διάλεξη ενός ατόμου προς 200 (που θα γίνει από τον διδάσκοντα της θεωρίας) με μόνη προοπτική για προσωπική επαφή μόνο αν υπάρχει σοβαρή απορία ή πρόβλημα. Πλήρης εντατικοποίηση για την προετοιμασία των μαθημάτων από μας, ολοκληρωτική ευθύνη για τη διεξαγωγή τους και καμία ανατροφοδότηση για το έργο μας. Το πτυχίο μας πάει να σπάσει στα δύο (3+1 χρόνια), όπως έλεγε και ο νόμος-πλαίσιο...πρακτική θα κάνουν όσοι μπορούν να πληρώσουν.Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας ότι θα έχουμε συγκεκριμένα περιθώρια για την απόκτηση πτυχίου και οργανώσαμε έτσι τις σπουδές μας. Φτάνουμε 4ο έτος και μαθαίνουμε ότι ήμασταν όλοι (και οι 400 4οετείς) τόσο ανεύθυνοι που δεν ενημερωθήκαμε ότι σε κάθε εξάμηνο δικαιούμαστε μόνο 24 μονάδες και μάλιστα ακόμα και στο 4ο που νομίζαμε ότι θα είχαμε 42. Επομένως όσοι δεν κάναμε εντατικά τις σπουδές μας γνωρίζοντας ότι στο 4ο έτος θα μπορούσαμε να αναπληρώσουμε όποιο κενό προέκυπτε, τώρα δεν μπορούμε να πάρουμε πτυχίο. Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στη σχολή ξέροντας (και βλέποντας) ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε δωρεάν φαγητό στη φοιτητική λέσχη, όσοι είχαμε οικονομικές δυσκολίες και είμαστε από άλλη πόλη δικαιούμαστε δωρεάν δωμάτιο στην εστία, δωρεάν απεριόριστα συγγράμματα και άλλες διευκολύνσεις και εκπτώσεις με το πάσο μας. Φτάνουμε 4ο έτος και βλέπουμε Οκτώβριο μήνα τη λέσχη κλειστή, με την προοπτική να ανοίξει από έναν ιδιώτη, να λειτουργεί με κριτήρια, να μην είναι δωρεάν για όλους, να στέλνονται χαρτιά έξωσης στους φοιτητές των εστιών που έχουν ξεπεράσει τα ν+2 χρόνια και να μη δέχονται καινούριους, να υπάρχει περιορισμός στα συγγράμματα αυστηρά 1 ανά μάθημα και προοπτική να τα αγοράζουμε και το πάσο να θεωρείται πολύτιμο καθώς δίνεται σε όλο και λιγότερους φοιτητές, που πληρούν αυστηρά κριτήρια. Το επιτρέπουμε(?)
Μπήκαμε στο πανεπιστήμιο και το μόνο που βλέπουμε κάθε χρόνο είναι η σταδιακή κατάρρευση του. «Κάθε πέρσι και καλύτερα» λέμε. Διάλυση του πτυχίου και μετατροπή του σε φάκελο προσόντων χωρίς να παρέχει πλήρη εργασιακά δικαιώματα, διάλυση της φοιτητικής μέριμνας, διάλυση των συλλογικών οργάνων και αντικατάσταση τους από αντιδραστικά συγκεντρωτικά όργανα όπως τα «συμβούλια ιδρύματος», συνεχή απομάκρυνση των φοιτητών, του πιο δυναμικού κομματιού του πανεπιστημίου, από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των ζητημάτων του πανεπιστημίου. Απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, των εργολαβικών υπαλλήλων, των μελών ΔΕΠ, πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων όσων έχουν απομείνει, διαγράφοντας έτσι το μέλλον των εργασιακών μας σχέσεων. Το επιτρέπουμε(?)
Απέναντι σε αυτή την επίθεση στα δικαιώματα και στα όνειρα μας δεν μένουμε αμέτοχοι και δεν επιτρέπουμε τίποτα να γίνει για εμάς, χωρίς εμάς. Δε συνηθίζουμε στην κατάσταση της μιζέριας και της απαθούς αποδοχής. Απαντάμε δυναμικά, ενδυναμώνοντας και επανανοηματοδοτώντας το συλλογικό μας όργανο: τη γενική συνέλευση, συμμετέχουμε μαζικά και ενεργοποιούμε το σύλλογο μας και προχωράμε σε αγωνιστικές δράσεις για τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Η γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, είναι ίσως μια από τις ελαχιστες ευκαιρίες που μας δίνονται στη ζωή μας να μπορούμε να εκφράζουμε ελέυθερα τη γνώμη μας και να παίρνουμε αμεσοδημοκρατικά αποφάσεις, χωρίς ηγεσίες, αρχηγούς ή οι σωτήρες. Θα την ενισχύσουμε(?)
Όλοι και όλες στη γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών ΠΤΔΕ, Τετάρτη στις 14.00 στο ισόγειο.                                        

                                                                                                      Εμείς,
ο καθένας απο μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος
Βλ. Μαγιακόφσκι


Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Για το ζήτημα των διδακτικών μονάδων

Ενημερωθήκαμε χθες ότι για τους εισαχθείς την ακαδημαϊκή χρονιά 2010-2011 οι διδακτικές μονάδες στο 4ο έτος(Ζ και Η εξάμηνο) μετατρέπονται από 42 και 42 σε 24 και 24 σε κάθε εξάμηνο, σύμφωνα με μια ρύθμιση που είχε περάσει το 2010 παρόλο που τόσο στον οδηγό σπουδών '10-'11 όσο και στον '13-'14 λέει χαρακτηριστικά ότι στο 'Ζ και 'Η εξάμηνο δικαιούμαστε 42 διδακτικές μονάδες. Αυτό πολύ άμεσα σημαίνει ότι θα υπάρξει άμεσα αδυναμία κτήσης πτυχίου για πολλούς από τους συμφοιτητές μας του 4ου έτους
Αντί όμως να ακολουθήσουμε τον ατομικό δρόμο του διακανονισμού με τη γραμματεία(των 2 ατόμων λόγω των 169 απολύσεων στο ΑΠΘ) πρέπει να διεκδικήσουμε συλλογικά τα δικαιώματά μας. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα διαπραγματευτούμε αυτό το δικαίωμα μας με κάποιον που δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι ενάντιος σε αυτό , επικαλούμενος δικαιολογίες της βαθμοθηρίας και του καριερισμου. Θέλουμε μια σχολή με όλους και όλες να έχουν την ίδια ευκαιρία στην απόκτηση πτυχίου στα 4 χρόνια και όχι με κάποιον διακανονισμό.  Την τρίτη 29/10 ορίστηκε παρέμβαση στο γραφείο της Τρέσσου, που είναι η πρόεδρος του τμήματος προκειμένου να την πιέσουμε να ορίσει συνεδρίαση της επιτροπής προγράμματος σπουδών στην οποία θα απαιτήσουμε να έχουμε λόγο. επίσης, την Τετάρτη 30/10 στις 14:00 στο ισόγειο είναι η νέα γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών ΠΤΔΕ στην οποία καλούμαστε να πάρουμε μια αγωνιστική απόφαση ενάντια στην εντατικοποίηση και την υποβάθμιση των σπουδών μας.
Το ζήτημα των διδακτικών μονάδων έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από προβλήματα της σχολής. τη στιγμή που δεν έχουμε αίθουσες και το πρώτο έτος τρέχει στην Αρχαιολογικού μουσείου, που κάνουμε πρακτικές χωρίς αποσπασμένους, γεγονός που υποβαθμίζει ακραία τις σπουδές μας, που η λέσχη είναι ακόμη κλειστή και 169 διοικητικοί υπάλληλοι απολύονται δίπλα μας, που το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο καταρρέει στο βωμό της "ανάπτυξης" του Σαμαρά και των επιταγών της ΕΕ και των μνημονίων.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του σ.φ. ΠΤΔΕ
ΤΕΤΑΡΤΗ 30/10 στις 14:00 στο ισόγειο


αν είμαστε όλοι στη συνέλευση και στις δράσεις που θα αποφασίσει κανένας νόμος δε θα περάσει στις πλάτες μας

Στα συλλογικά προβλήματα δε χωράν ατομικές λύσεις

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Εκδήλωση_Συζήτηση: Φασισμός και Εθνική αντίσταση


Ο φασισμός ως επιλογή της αστικής τάξης και μια ιστορική απάντηση του λαικού κινήματος, στην Ελλάδα της κατοχής το '41-'44 εκφρασμένη από το ΕΑΜ. Μια αντιφασιστική εκδήλωση με αφορμή την εδραιωμένη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του γνωστού "Όχι" του δικτάτορα Μεταξά και την τελείως άγνωστη επέτειο της απελευθέρωσης της χώρας από τη ναζιστική κατοχή στις 12/10/1944 από το λαικό κίνημα. Σε μια περίοδο όπου 
το ζήτημα του αντιφασιστικού αγώνα και της ιστορικής μνήμης τίθεται πιο επίκαιρο από ποτέ.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ


Μερικές σκέψεις ενός “φοβισμένου” υπαλλήλου ΑΕΙ…

Αναδημοσίευση από σύλλογο διοικητικών υπαλλήλων παν/μιου Κρήτης  http://sylreth.blogspot.gr/2013/10/blog-post_19.html

Σκέφτομαι ότι δεν ήξερα μέχρι τώρα τι θα πει αγώνας. Βλέπετε, έτυχε να είμαι σε μια γενιά που επί της ουσίας δεν είχε χρειαστεί να παλέψω αληθινά για κάτι. Μερικές καταλήψεις στο σχολείο και αυτό μου έφτανε-μέχρι εκεί. Άλλωστε φοβόμουν γιατί, όπως μου έλεγε η 
μάνα μου, «που να τρέχεις τώρα, κάτσε σπίτι μη σε βρει και καμιά αδέσποτη». Κι εγώ βασικά καθόμουν… και φοβόμουν τους αγώνες για να μη με βρει καμιά αδέσποτη. Όσο για τα φοιτητικά χρόνια, δεν το συζητώ… μόνο να βγαίνω έξω με παρέες και να διασκεδάζω… 
πού χρόνος για αγώνες και σκοτούρες… 
Μετά, ξεκίνησε η δουλειά και πάλι δεν έτυχε ή δε χρειάστηκε –πείτε το όπως θέλετε- να αγωνιστώ για κάτι. Διεκδικήσεις καθημερινές που τις έκαναν άλλοι για μένα, δε χρειαζόμουν άλλωστε, κάποιος άλλος έτρεχε κι εγώ μάθαινα το αποτέλεσμα. Ήταν καλό; Χαιρόμουν. Ήταν κακό; «ε, τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά». Κι έτσι συνέχιζα να υπάρχω. 
Είχα τη δουλειά μου, μια χαρά ήμουν… Δε χρειαζόταν να φοβάμαι για κάτι… Δουλειά και ρουτίνα και «έχει ο Θεός»… Εξάλλου, το ρητό της μάνας μου πάντα αντηχούσε μες στ’ αυτιά μου… Πού να τρέχω τώρα… Άσε να μη με βρει και η αδέσποτη… 
Και μετά, ξεκίνησε η απεργία μας…. 
Όταν ξεκινήσαμε φοβήθηκα πολύ. Έλεγα ότι δε θα αντέξω-δε θα αντέξουμε, το πολύ δέκα μέρες και μετά θα λυγίσουμε, θα μας τσακίσουν. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς να πάμε κόντρα σε μια πολιτική, τόσοι το προσπάθησαν και έφαγαν τα μούτρα τους. Αφήστε που φοβόμουν μη με βρει η ρημάδα η αδέσποτη… 
Κι ύστερα είδα ότι μέρα με τη μέρα, άρχισε να υποχωρεί… Ίσως και γιατί κατέβαινα σχεδόν κάθε μέρα στις δράσεις. Πότε περιφρούρηση, πότε πορεία, πότε συνέλευση. Σιγά-σιγά έπαιρνα δύναμη. Από τους συναδέλφους που έβρισκα κάθε μέρα και μιλούσαμε. Κι ας μην ήταν οι συζητήσεις μας πάντα ευχάριστες, κι ας μη μας γέμιζαν με αισιοδοξία. Ήμασταν εκεί όμως και μιλούσαμε. Αναλύαμε και ανταλλάσαμε απόψεις, ο καθένας έβλεπε την οπτική 
του άλλου και διαμορφώναμε την άποψή μας. Μέρα – μέρα το πηγαίναμε. Γιατί ο αγώνας μας είναι δίκαιος κι αυτό το παραδέχονται όλοι. Κόντρα το υπουργείο; Κόντρα κι εμείς. Όχι όμως από πείσμα. Με επιχειρήματα. Με μεθοδευμένες κινήσεις. Κι ας μη συμφωνούσαμε πάντα όλοι με όλα. Αλλά ήμασταν εκεί. Και στηρίζαμε. Και οι μέρες περνούσαν… κι εμείς 
ήμασταν εκεί… 
Κι ο φόβος έφευγε σιγά-σιγά… Ύστερα, έβλεπα και πολλούς από τους Καθηγητές μας. Να είναι εκεί. Πραγματικά. Δεν το πίστευα στην αρχή. Να έρχονται για να μας δώσουν κουράγιο. Ίσως όχι όλοι, όχι πάντα. Αλλά τελικά είχαμε εκεί μαζί μας πιο πολλούς απ’ όσους 
νομίζαμε ή περιμέναμε. Και βλέπαμε και τις ενέργειες που έκαναν να μας στηρίξουν, κείμενα, αποφάσεις, συνελεύσεις, απεργίες κι αυτοί μαζί μας… υπήρχαν πολλοί μαζί μας τελικά. Και πολλοί από τους φοιτητές μας, κι αυτοί εκεί, ατέλειωτες ώρες μαζί μας στις 
περιφρουρήσεις, με αποφάσεις από συνελεύσεις, με τη φωνή τους και τη δύναμή τους μας έδιναν κουράγιο. Και υπήρχαν και πολλοί περισσότεροι που δεν τους είδαμε ποτέ, που όμως διαβάζαμε απόψεις τους ενθαρρυντικές στο διαδίκτυο. Και ο κόσμος ο καθημερινός, που βρίσκαμε στο δρόμο, όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα, ελάχιστες οι αντιρρήσεις 
που με τη συζήτηση κάμπτονταν, όταν λέγαμε την αλήθεια της κατάστασης. Ίσως δε χρειαζόταν πια να φοβάμαι τόσο πολύ… 
Και μετά ήρθε η είδηση για την υποβολή της πλατφόρμας. Και άρχισαν να διαρρέουν νούμερα για το πόσοι έχουν ήδη υποβάλλει. Κι εκεί ξαναφοβήθηκα. Άλλος φόβος όμως τώρα αυτός. Τώρα η αδέσποτη πέτρα ήταν ο συνάδελφος. Φοβήθηκα τον διπλανό. 
Φοβήθηκα εμένα. Τώρα τι κάνω; Τι θα κάνει ο συνάδελφος; Αυτός που μαζί του μιλούσα τόσες μέρες, που ανταλλάσαμε σκέψεις και αγωνίες έγινε αντίπαλος. Και τον φοβήθηκα. Θα με προδώσει; Η ζωή με δίδαξε κατά καιρούς ότι η προδοσία έρχεται από τους πιο κοντινούς… Άρα υπήρχε λόγος να τον φοβάμαι…. 
Κι ύστερα, κι ενώ φοβόμουν, φάνηκε μια λύση. Οι νομικοί μας μίλησαν τόσες φορές, γνωμοδοτήσεις επί γνωμοδοτήσεων, μας τόνισαν τα υπέρ και τα κατά και τελικά με έπεισαν για το τι πρέπει να κάνω. Δε θέλω να πω εγώ στον συνάδελφό μου τι θα κάνει. Ξέρω όμως ότι εγώ πια δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι αυτό που θα κάνω, θα το κάνω μαζί με τους άλλους. 
Ξέρω ότι είμαστε πολλοί μαζί. Ξέρω ότι η ενέργειά μου αυτή, μου δίνει το δικαίωμα σε μελλοντική διεκδίκηση… Ξέρω ότι δε θα φοβάμαι συνέχεια, γιατί δεν θα έχω δώσει τα στοιχεία μου σ’ ένα σύστημα που θα με έχει για πάντα στη λίστα των «διαθέσιμων». 
Ξέρω ότι τώρα όλοι φοβούνται. Κι ας μη το λένε. Εγώ όμως θέλω να πω σε όλους, ανώνυμα, στον καθένα ξεχωριστά ότι εγώ πια δε φοβάμαι. Στην απόφαση που πήρα τουλάχιστον είμαι μαζί με πολλούς. Γιατί μπορεί πάντα να φοβάται ο καθένας μόνος του αλλά ποτέ δε φοβόμαστε, όταν είμαστε παρέα. 
Γιατί δεν πιστεύω τον Σαρτρ, όταν λέει «Κόλαση είναι ο Άλλος». 
Ο Άλλος είμαι εγώ, γιατί είμαι ο Άλλος του συναδέλφου μου. 
Και δε θέλω ποτέ να γίνω η Κόλασή του. 
Δε θέλω να γίνω η αδέσποτη πέτρα που θα τον βρει… 

Καλή δύναμη μας εύχομαι…. 
Αθήνα, 19/10/2013

Για την αναδημοσίευση Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Αμερική: Δουλεύουν μια ζωή για να ξεπληρώσουν τα φοιτητικά δάνεια σπουδών



Η Κέλσεϊ Γκρίφιθ αποφοίτησε πέρσι από τη σχολή marketing του Πανεπιστημίου του Οχάιο, φορτωμένη στα 23 της χρόνια, εκτός από ένα πτυχίο και με 120.000 δολάρια φοιτητικό χρέος.


Για να πληρώσει τις δόσεις του δανείου της, εγκατέλειψε κάθε προοπτική καριέρας, άρχισε να δουλεύει σερβιτόρα σε δύο εστιατόρια και υποχρεώθηκε να ξενοικιάσει το διαμέρισμά της για να ζήσει στο πατρικό, με τους γονείς και τις τρεις αδελφές της. Ηξερε ότι μια ιδιωτική σχολή κοστίζει πολλά χρήματα, λέει η Κέλσεϊ, αλλά στα 18 της, το Πανεπιστήμιο Northern του Οχάιο της φάνηκε πολύ γοητευτική επιλογή και «το προσωπικό εκεί την έπεισε ότι πρέπει να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της κι όχι να ανησυχεί για το κόστος σπουδών«, που έφθανε περίπου τα 50.000 δολάρια τον χρόνο.

Αλλωστε, πρόθυμοι «χρηματοδότες» υπήρχαν πολλοί, για να «βοηθήσουν» την Κέλσεϊ-

με το αζημίωτο βέβαια- να ζήσει όλες τις φάσεις του Αμερικανικού Ονείρου: ένα καλό κολέγιο, έπειτα μια καλοπληρωμένη δουλειά και μετά καριέρα που θα την εκτοξεύσει στην κορυφή! Τώρα η Κέλσεϊ θα πρέπει να πληρώνει περίπου 900 δολάρια τον μήνα για την αποπληρωμή του δανείου της. «Κανείς», λέει, «δεν με είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό».

Πάνω από 37.000.000 Αμερικανοί -εκ των οποίων το 40% είναι κατά μέσον όρο μόλις 25 ετών και το 15% είναι άνω των 50- χρωστάνε για φοιτητικά δάνεια στην κυβέρνηση και σε ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια και ήδη το 17% έχει καθυστερήσει την πληρωμή των δόσεων τρεις μήνες ή και περισσότερο, ποσοστό που είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο για χρέη από πιστωτικές κάρτες ή στεγαστικά δάνεια.

Ο μέσος όρος του φοιτητικού χρέους το 2011 ήταν περίπου 24.000 δολάρια, ενώ από το 10% των δανειοληπτών χρωστάει 54.000 δολάρια και το 3% περισσότερα από 100.000 δολάρια. Περίπου τα δυο τρίτα των φοιτητών δανείζονται για να καταφέρουν να σπουδάσουν, αναφέρει έρευνα του υπουργείου Παιδείας με βάση τα στοιχεία του 2007-2008, στην οποία δεν συνυπολογίζονται και τα δάνεια των γονιών για λογαριασμό των παιδιών τους.

Πιστωτικά ιδρύματα και εταιρείες εκμεταλλεύτηκαν την αύξηση των διδάκτρων και την άγνοια παιδιών και γονιών, λένε αναλυτές, και τους έπεισαν να υποθηκεύσουν τη ζωή τους για 10 έως 30 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους, με επιτόκιο που στις περισσότερες περιπτώσεις ξεπερνά το 6%. Ο Εμανουέλ Τελέζ εύχεται σήμερα να είχε κάνει περισσότερες ερωτήσεις πριν βάλει την υπογραφή του. Οταν αποφοίτησε το 2008 από το Πανεπιστήμιο Northeastern της Βοστόνης χρωστούσε περίπου 50.000 δολάρια φοιτητικό δάνειο. Το χρέος αυτό σήμερα έχει φτάσει τα 70.000 δολάρια με τους τόκους και τις πρόσθετες χρεώσεις.

Κατά μια έννοια λοιπόν, αντί να είναι «ανεκτίμητη» βοήθεια, η ανώτατη εκπαίδευση και τα μεταπτυχιακά αποδεικνύονται καταστροφική επένδυση για εκατοντάδες χιλιάδες νέους, αφού το σύστημα στην πραγματικότητα επιτρέπει σε οποιονδήποτε 20άρη να δανειστεί ποσόν αντίστοιχο με τον μέσο όρο ενός στεγαστικού δανείου, αλλά χωρίς καμιά εγγύηση ή δικλίδα ασφαλείας.

Η ιστορία θυμίζει, πλέον, πολύ την περίφημη «φούσκα των ακινήτων» και το κραχ των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ το 2007-2008. Τα φοιτητικά δάνεια «κοκκινίζουν» με αυξανόμενους ρυθμούς, αλλά οι επενδυτές δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα τους, σχολίαζε η Wall Street Journal. Και επισήμανε ότι η SLM -αποκαλούμενη χαϊδευτικά Sallie Mae- που είναι ο μεγαλύτερος χορηγός φοιτητικών δανείων στις ΗΠΑ, πούλησε τον Φεβρουάριο 1,1 δισ. τιτλοποιημένα- δηλαδή «πακεταρισμένα»- σπουδαστικά δάνεια σε επενδυτές ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες, καθώς η ζήτηση για «επικίνδυνα προϊόντα» είναι 15 φορές μεγαλύτερη από την προσφορά. Τους δυο πρώτους μήνες του 2013, οι dealers από την Barclays και την Credit Suisse διακίνησαν τιτλοποιημένα δάνεια ύψους 5,6 δισ. δολαρίων, ποσόν τριπλάσιο από την ίδια περίοδο του 2012, την ώρα που η αδυναμία πληρωμής των δόσεων- κυρίως για τους δανειολήπτες κάτω των 30 ετών- έχει εκτοξευτεί στο 35% το τελευταίο τρίμηνο, από 26% που ήταν το 2008.

Aσυνεπείς οφειλέτες
Ενας από τους «ασυνεπείς» οφειλέτες είναι και ο Ελιοτ Κουλτίς, 30 ετών απόφοιτος του 2005 από τη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, κουβαλάει χρέος περίπου 60.000 δολαρίων. Σήμερα δουλεύει ως λογιστής, ξεπλήρωσε πέρσι το δάνειο που είχε πάρει από το κράτος με επιτόκιο 3%, αλλά δεν έχει πληρώσει ούτε μια δόση από το δάνειο που οφείλει στις τράπεζες, με επιτόκιο 8% ! «Εάν δεν συμβεί κάποιο θαύμα», λέει δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.


Χρέη σαν αυτό του Κουλτίς φθάνουν και στα δικαστήρια. Ορισμένα από τα πιο γνωστά ανώτατα ιδρύματα, όπως το Γέιλ, το πανεπιστήμιο της Πενσιλβανία ή το Τζορτζ Ουάσιγκτον, έχουν μηνύσει πρώην φοιτητές τους για ληξιπρόθεσμα δάνεια, που έφταναν τα 964 εκατομμύρια στα τέλη του 2011. Σε αντίθεση με άλλου είδους φοιτητικά δάνεια, αυτά -που έχουν επιτόκιο 5%- χορηγούνται από τα ίδια τα ιδρύματα σε άπορους φοιτητές, έχουν εννέα μήνες περίοδο χάριτος μετά την αποφοίτηση και «ανακυκλώνονται», δηλαδή η εξόφλησή τους διασφαλίζει τη χρηματοδότηση της επόμενης γενιάς νεοεισακτέων.

Ενα δάνειο με… μακριά ποδάρια!

Το χρέος του Φρανσίσκο Ρεϊνόζο είναι πολυταξιδεμένο: με αφετηρία την Καλιφόρνια, έφθασε στη Γουόλ Στριτ, άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες και ένα μεγάλο μέρος του διέσχισε τον Ατλαντικό και κατέληξε… στην κεντρική Ευρώπη!

Ο εφιάλτης για τον Ρεϊνόζο ξεκίνησε με τον θάνατο του γιου του το 2008 σε τροχαίο, όταν βρέθηκε φορτωμένος -εκτός από την ανυπολόγιστη προσωπική απώλεια- και με ένα χρέος άνω των 100.000 δολαρίων, που είχε προσυπογράψει για να σπουδάσει το παιδί του. Με βεβαιωμένο ετήσιο εισόδημα μόλις 21.000 δολάρια, ο Ρεϊνόζο πέτυχε τη διαγραφή ενός μικρού ποσού που είχε πάρει από το κράτος, αλλά δεν γλίτωσε από τις τράπεζες, οι οποίες έστειλαν στο κατόπι του ανηλεείς εισπράκτορες, κάνοντας του τη ζωή του κόλαση. Στην προσπάθεια του να πετύχει διακανονισμό, ο Ρεϊνόζο προσπάθησε να εντοπίσει τους πιστωτές του. Χρειάστηκε 4 χρόνια έρευνας, μέσω δικηγόρων και ακτιβιστών, για να αποκαλυφθεί πώς λειτουργεί αυτή η μηχανή των φοιτητικών δανείων:

*το ένα μέρος από το υπόλοιπο δάνειο ο Ρεϊνόζο το είχε πάρει από την πολύ γνωστή Bank of America, η οποία όμως στη συνέχεια το «πούλησε» σε εταιρεία με έδρα τη Βοστόνη -από τις μεγαλύτερες τιτλοποίησης δανείων στις ΗΠΑ- η οποία χρησιμοποιεί μια άλλη εταιρεία για πουλήσει τα «πακέτα» των δανείων σε επενδυτές της Γουόλ Στριτ. Κανείς λοιπόν δεν ξέρει ποιος έχει το δάνειο του Ρεϊνόζο στα χέρια του.

*το άλλο δάνειο ακολούθησε μια ακόμα πιο περιπετειώδη διαδρομή. Η ιδιωτική εταιρεία που το χορήγησε εν τω μεταξύ έκλεισε μετά την εμπλοκή της σε σκάνδαλο, τα αρχεία της όμως δείχνουν ότι πρόλαβε να πουλήσει το δάνειο του Ρεϊνόζο, μαζί με άλλους τίτλους, στην ελβετική τράπεζα UBS τον Οκτώβριο του 2008. Ολο το χαρτοφυλάκιο -υποστήριξε η UBS- φαίνεται ότι άλλαξε χέρια ξανά το 2009 και βρέθηκε πάλι σε χέρια ιδιωτών… Σύμφωνα, ωστόσο, με τους δικηγόρους του Ρεϊνόζο, είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται στην κατοχή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελβετίας, ως μέρος των εγγυήσεων για την οικονομική στήριξη που παρείχε στην UBS εν μέσω κρίσης!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Το ζήτημα των αποσπασμένων


ΜΕ ΤΟΣΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΣ...

Από τότε που μπήκαμε στη σχολή μας έχουμε δει(;) χρόνο με το χρόνο να γίνονται αλλαγές και εκπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών μας, οι οποίες περνάνε στα ψιλά γράμματα, χωρίς να δίνεται έκταση. Απόλυση των μελών ΔΕΠ της κατηγορίας 407, με άμεση συνέπεια την δραματική μείωση των μαθημάτων μας, αντικατάσταση τους από τους ήδη υπάρχοντες οι οποίοι από την «καλή τους την καρδιά» κάνουν παραπάνω ώρες, θυσιάζοντας κάποια επιλεγόμενα μαθήματα και πτυχιακές εργασίες, τα λεφτά για το χτίσιμο των πολυπόθητων πτερύγων χάθηκαν στο δρόμο, ενώ ταυτόχρονα δεν μας παρέχονται πλέον οι αίθουσες που μας δίνονταν για μαθήματα στο υπόλοιπο ΑΠΘ και αναγκαζόμαστε να στοιβαζόμαστε στις αίθουσες και να ακούμε τις διαλέξεις έξω από τα παράθυρα. Επιπλέον τα συγγράμματα από απεριόριστα έγιναν ένα αυστηρά για κάθε μάθημα, πλέον αναγκαζόμαστε να εκτυπώνουμε εμείς τα κόρπους καθώς έκλεισε ο Λογότυπος. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με την ανακοίνωση ότι φέτος δε θα έχουμε αποσπασμένους δασκάλους για τις πρακτικές μας! (Του χρόνου τι; Δε θα έχουμε σχολή;)

Και τι σημαίνει πρακτική χωρίς αποσπασμένους;

Σημαίνει ότι τη δουλειά τους θα την κάνει ένας καθηγητής της σχολής μας, που χωρίς επιπλέον πληρωμή θα αναλάβει εκτός από το να διδάσκει τη θεωρία και τον επιπρόσθετο ρόλο του συντονιστή ±45 ομάδων (!). Βλέποντας το από την δική μας σκοπιά αυτό θα σημαίνει ακραία εντατικοποίηση : περισσότερη δουλειά και χρόνος για την προετοιμασία των μαθημάτων, ανεπαρκές και πρόχειρο σχέδιο διδασκαλίας καθώς δε θα υπάρχει αρκετός χρόνος για ολοκληρωμένη συνεργασία με τον υπεύθυνο καθηγητή κάτι που θα μας οδηγεί στην ανασφάλεια και στο άγχος για την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος. Από την σκοπιά των καθηγητών/τριών, ένα ακόμη βάρος στο ήδη αυξημένο ωράριο τους μιας και εκτός των άλλων έχουν αναλάβει αμισθί το μεταπτυχιακό. Που αυτό αν το αναλύσουμε σημαίνει: δωρεάν «εθελοντική» εργασία στη θέση των αποσπασμένων δασκάλων, οι οποίοι/ες αναγκάζονται να επιστρέψουν στις οργανικές τους θέσεις και ταυτόχρονα να καλύψουν, όπως ορίζει το νέο νομοσχέδιο για τους εκπαιδευτικούς στην πρωτοβάμια, παραπάνω διδακτικές ώρες αντικαθιστώντας αναπληρωτές, ειδικότητες και ό, τι σώζεται τέλος πάντων από τα 2500 κενά που έχουν δημιουργηθεί στ σχολεία λόγω των μηδενικών διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών και των μόλις 550 αναπληρωτων που διορίστηκαν φέτος.

Και τι δάσκαλοι/ες θα βγούμε;

Εκτός από τον επιβαρυμένο φόρτο εργασίας στον καθένα προσωπικά και την υποβάθμιση της ποιότητας της πρακτικής, πρέπει να εξετάσουμε τις συνέπειες που έχουν τα παραπάνω στο πτυχίο μας. Ουσιαστικά, θα βγαίνουμε «μισοί» δάσκαλοι, με κουτσουρεμένο πτυχίο, καθώς ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της εκπαίδευσής μας ως μελλοντικοί δάσκαλοι, που ήταν ήδη ανεπαρκές στη σχολή μας, υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, με τάση να καταργηθεί εντελώς. Η «επίθεση» αυτή που γίνεται στο τέταρτο έτος των σπουδών δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά εντάσσεται στην προσπάθεια εφαρμογής του διαβόητου «Νόμου Πλαισίου» που ορίζει για τη σχολή μας τη μείωση των ετών φοίτησης στα 3 χρόνια, με μειωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Για την συμπλήρωση του «τίτλου σπουδών» (όχι ολοκληρωμένου πτυχίου όπως το γνωρίζουμε τώρα) θα πρέπει ο κάθε φοιτητής-μελλοντικός εργαζόμενος (δούλος;) να προχωρήσει σε μεταπτυχιακό-master το οποίο κατά κανόνα θα είναι επί πληρωμή, θέτωντας ακόμη περισσότερους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση Μια προοπτική που είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές της συνθήκης της Μπολόνια, δημιούργημα της ΕΕ.

Και τώρα τι μπορούμε να κάνουμε;

Το φοιτητικό κίνημα με όπλο και σύνθημα το τρίπτυχο τις γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανατρέψει και να μπλοκάρει την εφαρμογή τέτοιων αντιδραστικών νομοσχεδίων, τόσο το 2006-7 όπου πάρθηκε πίσω η απόφαση για την κατάργηση του άρθρου 16, όσο και το 2011 όπου μπλοκαρίστηκε η εφαρμογή του νόμου πλαισίου. Καιρός οι φοιτητές να αφυπνισθούμε ξανά και να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας! Με τη μαζική παρουσία μας στις γενικές συνελεύσεις και τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων μέσα σε αυτές . Με το συντονισμό μας με τους φοιτητές τόσο των άλλων παιδαγωγικών που αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση, όσο και με την πίεση στους καθηγητές να λάβουν θέση μάχης στο πλευρό μας ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών και του πτυχίου μας. Με τον πανελλαδικό συντονισμό όλων των φοιτητικών συλλόγων από τα κάτω, στη βάση των γενικών συνελεύσεων, με κοινό αγώνα με τους απεργούς διοικητικούς να ξαναβγούμε όλοι μαζΊ στο δρόμο του αγώνα για δημόσια και δωρεάν παιδεία, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους! ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ, ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!

Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Σπαμε την αξιολογηση στο δρομο του συλλογικου αγωνα

Χθες το πρωί γύρω στις 9:30 ήρθαν στη σχολή μας οι "αξιολογητές" προκειμένου να προχωρήσουν από κοινού με τους καθηγητές στην εξωτερική αξιολόγηση του τμήματος, ως ένας εκβιαστικός παράγοντας που θα κρίνει τη μελλοντική (υπο)χρηματοδότησή του σύμφωνα με τις επιταγές του νόμου Αρβανιτόπουλου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
η απάντηση όμως από τον σύλλογο φοιτητών του ΠΤΔΕ δόθηκε με μαζική παρουσία 40 περίπου ατόμων και δυναμικότητα. παραδώσαμε το ψήφισμα του συλλόγου ενάντια στην αξιολόγηση και με συνεχείς τοποθετήσεις και επιχειρήματα αναγκάσαμε τους αξιολογητές να αποχωρήσουν από τη σχολή και να φύγουν σαν κυνηγημένοι στο αμφιθέατρο όπου ο σύλλογος ξαναμπλόκαρε τη διαδικασία αναγκάζοντας τους να την κάνουν σε κάποιο ξενοδοχείο έξω προφανώς από το πανεπιστήμιο!
είναι ξεκάθαρο ότι οι καλοθελητές του υπουργείου δε σέβονται τις αποφάσεις των φοιτητών και δε διστάζουν να επιβάλλουν το νόμο που καταστρέφει το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο ακόμη και σε εστιατόρια(!) ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις με τις οποίες υποτίθεται ότι είχαν έρθει.
τα προβλήματά μας είναι γνωστά εδώ και χρόνια και για την επίλυσή τους δε θα συνδιαλλαγούμε με το υπουργείο με όρους "παρακαλητού", αλλά με σλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες για τη διεκδίκηση όσων έχουμε ανάγκη
ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΛΟΓΗΣΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ
ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Αμφισβητώντας....

Αναδημοσίευση από το http://f-eri-tales.blogspot.gr
Της Ματίνας Τσιμοπούλου 



Στον παλμό των τελευταίων εξελίξεων, η ηγεσία, οι βουλευτές και ορισμένα μέλη της Χρυσής Αυγής παρελαύνουν σε καθημερινή βάση στις οθόνες μας. Η εξάρθρωση της εγκληματικής συμμορίας, που προσφάτως εισήλθε στο Κοινοβούλιο αναζητώντας νομιμοποίηση της απεχθούς της δράσης, μονοπωλεί τα ειδησιογραφικά νέα. Αντιστοίχως, η κυβέρνηση προβάλλεται να μονοπωλεί τα εύσημα αυτής της επιχείρησης καταστολής της εγκληματικής δραστηριότητας ενός σχηματισμού που η ίδια ανέθρεφε στους κόρφους της εδώ και τόσο καιρό. Μεγάλο θράσος συνιστά η θριαμβολογία του πρωθυπουργού περί πάταξης του φασισμού και της βίας ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα υποκριτικό, άκρως ετεροχρονισμένο και τραγικά αργοπορημένο διάβημα.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω την δολοφονία ενός Έλληνα πολιτικού αντιφρονούντα καθώς και σημαντικού αριθμού μεταναστών από τους οπαδούς του εθνικιστικού μορφώματος. Δεν είναι αμελητέες, φυσικά, και οι καταγγελίες των γιατρών διαφόρων νοσοκομείων σχετικά με σωρεία περιστατικών τραυματισμού μεταναστών από επιθέσεις μελών της χρυσής αυγής εν είδει πογκρόμ. Και όλα αυτά με την ανοχή της κυβέρνησης ώσπου η ανεξέλεγκτη τροπή των πραγμάτων με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα επέβαλε στην κυβέρνηση να διαχωρίσει τη θέση της υπό τη δαμόκλειο σπάθη να θεωρηθεί συνένοχη στο φόνο.
Υπήρξε λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αποποιηθεί τα σενάρια περί αδελφών κομμάτων με τη Χρυσή Αυγή γιατί διακυβευόταν η βιωσιμότητα του κόμματος στο πολιτικό προσκήνιο. Όπως ήταν επόμενο, δεν ήταν δυνατόν να κωφεύουν απέναντι στις μαζικές και ηχηρές διαμαρτυρίες του αντιφασιστικού κινήματος που διεκδίκησε την αποπομπή της Χρυσής Αυγής με δυναμισμό και συλλογικότητα καθώς κάπως έτσι θα υπέθαλπαν την σχέση τους με την εξουσία. Καπηλεύθηκαν, λοιπόν, τον αγώνα κατά του φασισμού και τον οικειοποιήθηκαν δίνοντας εντολή για ποινικές διώξεις στα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης.
Άλλωστε, με τέτοια τροπή των γεγονότων, η Χρυσή Αυγή ήταν πιο συμφέρον να χρησιμοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο, για να αποσοβηθούν και οι όποιες υποψίες για συνεργασία των δύο κομμάτων. Εν κατακλείδι το σύνθημα κατά του φασισμού θα ήταν πολύ ισχυρό χαρτί σε περίπτωση εκλογών και θα άφηνε κάπως γλυκύτερη γεύση στους ψηφοφόρους απ΄ ότι τα νέα μέτρα!