Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Για μια δολοφονία που ''γιορτάζει'' τα πέντε ολόμαυρά της χρόνια...

από aristeroblog.gr
Όλα έχουν μια ηλικία. Οι άνθρωποι, τα δέντρα, η γη. Μόνο οι σκέψεις και τα όνειρα δεν τιθασεύονται εύκολα. Δεν έχουν αρχή και τέλος, δεν υπάρχει ηλικία. Μα δραπετεύουν διαρκώς.

Ηλικία έχουν και οι δολοφονίες. Μια από αυτές, σήμερα 6 Δεκέμβρη, συμπλήρωσε τα πέντε πρώτα της ολόμαυρα χρόνια.

Γιορτάζει και αυτή, όπως της αναλογεί. Κατά τη φύση της.

Ένα 13χρονο κορίτσι ξεψυχάει κατάκρυο πάνω από ένα μαγκάλι.

Ένας ακόμη αυτοκτονεί, επειδή δεν αντέχει όχι μόνο το βάρος ενός δανείου, αλλά την ταπείνωση.

Εκατό μετανάστες πνίγονται.

Αντί για κεράκια, ανάβουν  κυβερνητικά μπουρλότα για τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία.

Αντί για τραγούδια, οι οιμωγές των απολυμένων, οι κατάρες των απλήρωτων, τα αναθέματα των γερόντων, τα ηχηρά φάσκελα των ξενιτεμένων νέων.

Πέντε χρόνια πριν, κάποιοι έλεγαν ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη του 2008, η σπίθα που άναψε ο δολοφονημένος Αλέξης Γρηγορόπουλος, ήταν μια πρόδρομη εξέγερση, στην ''πίσω αυλή'' μιας καπιταλιστικής κρίσης που σιγόβραζε.

Στην πίσω αυλή αποθηκεύουμε ότι ‘’περισσεύει’’, αλλά δεν τολμάμε να θάψουμε.  

Ένας γονιός δεν συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή το παιδί του καταλαβαίνει τα πάντα. Ότι, από ένα σημείο και μετά, τον υπερβαίνει κιόλας. Με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινωνία, δεν μπόρεσε τότε, τρόμαξε να σκύψει πάνω στο νόημα και το ερώτημα που είχε εκείνη η κραυγή της νεολαίας. Κρύφτηκε πίσω από τους θρήνους για τις βιτρίνες και τον αποτροπιασμό των μολότοφ.

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε πως ναι εκείνος ο Δεκέμβρης, ο ζεστός Δεκέμβρης του ξεσηκωμού, είχε όλο το ιερό δίκιο με το μέρος του. Η οργή του, ναι, ήταν δίκαιη και αληθινή. Τη μαχητικότητα του τη χρειαζόμαστε σήμερα. Ακόμη πιο ώριμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Ακόμη πιο συνειδητή και αυθόρμητη συνάμα.

Μην ψάχνουμε πολύ. Να η μεγάλη εικόνα: Αυτοί που εργάζονται είναι πλέον, για πρώτη φορά, αθροιστικά λιγότεροι από όσους δεν εργάζονται (συνταξιούχοι, άνεργοι, παιδιά κλπ). Ταυτόχρονα, οι απασχολούμενοι υπολογίζεται πως έχουν κατά 40% περίπου χαμηλότερο εισόδημα σε σχέση με πριν. Η διπλή αυτή ανατροπή, σημαίνει ότι όσοι συνεισφέρουν σε εισόδημα, σε συνδυασμό και με την κατάρρευση των όποιων κοινωνικών δομών, αδυνατούν πλέον να θρέψουν τους υπόλοιπους. Να η βάση της «εργατικής γενοκτονίας», που λαμβάνει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης.

Όποιοι πεθαίνουν νέοι, μένουν νέοι λένε. Για τους δικούς τους ανθρώπους όμως μεγαλώνουν. Και είναι το πιο βασανιστικό αιώνιο μεγάλωμα. Σήμερα, θα πήγαινε πανεπιστήμιο, σήμερα θα έκανε αυτό, το άλλο, θα ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς….

Αλέξης Γρηγορόπουλος 20 ετών λοιπόν;

Που και πως θα ήταν;

Στο πανεπιστήμιο του κερδισμένου εξαμήνου και του χαμένου μέλλοντος;

Σε εξευτελιστικό πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας με 380 ευρώ;  

Μαχαιρωμένος στο Πέραμα από Χρυσαυγίτη;

Ξενιτεμένος στη Γερμανία;

Ή να ξοδεύει με τους φίλους του κάτι από τα 70 ευρώ το μήνα που ‘’σπαταλά’’ πλέον κάθε οικογένεια για διασκέδαση και ψυχαγωγία  σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής;

Ένα γελαστό παιδί δολοφονήθηκε, αλλά ταυτόχρονα  τους ξέφυγε και τους νίκησε.

Αυτός έδωσε το όνομα στο δρομάκι του φόνου του. Ο Κορκονέας, ψιθυριστά μόνο θα λέει το όνομά του.

Για αυτόν γράφτηκαν πανό και συνθήματα στους τοίχους, αλλά και τραγούδια και θεατρικά. Οι δολοφόνοι δεν ευδοκιμούν εκεί.

Η σημερινή νέα γενιά,  κλώθει σε μια τρομακτική σιωπή τα νέα σχέδια. Και ο Αλέξης είναι αθόρυβα εκεί... Δεν έχει πει τη τελευταία λέξη.

Κατά νου είναι τούτο:  Οι επαναστάτες πάντοτε αναθεματίζονται, αλλά οι επαναστάσεις είναι τελικά  του τιμά η ιστορία. Μέσω αυτών σηκώνεται και βαδίζει.

Η εξέγερση μόνη της δε φτάνει. Αλλά είναι εκείνο το γόνιμο περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεστώνει η επανάσταση. Το γέννημα της ανάγκης, αλλά και η επιλογή ελευθερίας από τους πιο ελεύθερους ανθρώπους, δηλαδή από εκείνους που ‘’να διαλέγουν θέλουν τη ζωή τους’’. Όχι να την καταναλώνουν.


Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ _ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ




15χρονος νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρες αστυνομικού”.
Μούδιασμα. Αμφισβήτηση. Δεν μπορεί να συνέβει κάτι τέτοιο. Το τηλέφωνο! Το τηλέφωνο! Μια μόνο στιγμή χρειάστηκε και σε λίγο ήμασταν στην πορεία. Τα πανό ήταν ήδη έτοιμα: ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ. Σύντροφοι, φίλοι, γνωστοί, παιδιά, καθηγητές οικογενειάρχες ήταν όλοι εκεί... τη Δευτέρα η πορεία είναι τεράστια. Έχουμε καταλάβει ότι είμαστε πάρα πολλοί και πολλές. Ο δρόμος αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη: “Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες”, “Εργάτες απολύει και νέους εκτελεί, κάτω η χούντα του Καραμανλή” κι “ΕΛΑΣ ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών”. Από το βάθος ξεπροβάλει ένα τεράστιο πλήθος οργισμένων πιτσιρικάδων από σχολεία της πόλης. Η εικόνα είναι συγκινητική. Από παντού έρχονται μηνύματα ότι οι μαθητές φεύγουν από τα σχολειά, διαδηλώνουν κι επιτίθενται στα αστυνομικά τμήματα. Στις σχολές κυκλοφορούν οι πρώτες αφίσες με τη φωτογραφία του Αλέξη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΕ ΣΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '08. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΧΑΜΕ ΥΠΟΚΛΙΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ

Η σφαίρα που έδινε τέλος στη ζωή του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το οπλισμένο χέρι του ειδικού φρουρού Ε. Κορκονέα το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του '08 έμελλε να σφραγίσει τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που γνώρισε η χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Η δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη φαινομενικά φιλήσυχη ελληνική κοινωνία του 2008, η οποία έμπαινε αργά και σταθερά στην εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε ένα χρόνο νωρίτερα στις ΗΠΑ και εγγυόταν ότι αυτή η γενιά θα ζήσει σίγουρα χειρότερα από την προηγούμενη.
Μια γενιά που τη βάφτισαν των 700 ή και λιγότερων ευρώ (350 σήμερα), που την έστειλαν στα “Δημόσια” Πανεπιστήμια για να την πετάξουν στο 67,5% της ανεργίας ή στο τσουβάλι των 250000 που μετανάστευσαν. Μια γενιά χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό, χωρίς ελπίδες και με γκρέμισμένα όνειρα.
Αλλά και μια γενιά που ενηλικιώθηκε βίαια στο δρόμο του συλλογικού αγώνα. Ο Δεκέμβρης άφησε νέες μορφές δράσης, καθόρισε κινηματικές μορφές όπως κατάληψη δημόσιων κτιρίων(δημαρχεία, εργατικά κέντρα, ΕΡΤ), συνελεύσεις γειτονιών, συντονισμους αγωνιζόμενων κομματιών που παραμένουν σημαντικές μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως αποτέλεσε μια εξεγερτική υποδοχή της κρίσης.Μπορεί να μην πετύχαμε μέχρι στιγμής την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής αλλά η πρόσφατη κληρονομιά του Δεκέμβρη συνέβαλλε στους τεράστιους αγώνες λαού και νεολαίας των προηγούμενων χρόνων ενάντια στα μνημονία και στις κυβερνήσεις της ΕΕ που τα επιβάλλουν.
Ο Δεκέμβρης μπορεί να μην έδωσε την απάντηση, έθεσε όμως τα ερωτήματα σαν μια εικόνα από το μέλλον που ακόμα αναζητούν απάντηση. Η κρίση που τότε άρχισε να φανερώνει τα σημάδια της, σήμερα έχει βυθίσει έναν ολόκληρο λάο στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το “μαύρο μέλλον” για το οποίο μιλούσαν οι προκυρήξεις, είναι εδώ. Στα σχολεία οι μαθητές λιποθυμούν απ' την πείνα, οι δάσκαλοι απολύονται, τα πανεπιστήμια οδεύουν προς ιδιωτικοποίσηση, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται στις πολυεθνικές. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ αντικατέστησε η συγκυβέρνηση των χιλιάδων αυτοκτονιών και η σημερινή των φασιστικών δολοφονιών και των ακόμη πιο δολοφονικών μέτρων.
Αυτό το ανολοκλήρωτο βήμα, η απάντηση στο πως θα ανατρέψουμε την πολιτική που διαγράφει το μέλλον της νεολαίας και εξαθλιώνει έναν ολόκληρο λαό, στο πως θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα.
Λίγες μέρες μετά το θάνατο ενός κοριτσιού που προσπαθούσε να ζεσταθεί από ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι, καθώς η “ανάπτυξη” του Σαμαρά τους είχε κόψει το ρεύμα, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο του αγώνα. Γιατί σήμερα έχουμε κάθε μέρα και μια πολιτική δολοφονία. Είτε είναι ο Φύσσας από χέρι φασίστα, είτε τα παιδιά στη Λάρισα και η μικρή στην Ξηροκρήνη, είτε ο θάνατος για ένα εισιτήριο, είτε οι χιλιάδες αυτοκτονίες και ο καθημερινός θάνατος της ανεργίας και των διαλυμένων ονείρων που επιβάλλει η συγκυβέρνηση της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Γιατί η φτώχεια είναι ο μεγαλύτερος θάνατος.
Γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ.
Γιατί τα δικαιώματά μας δημιουργούν εξεγέρσεις και οι ανάγκες μας γράφουν ιστορία!

ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ
_ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ σ.φ. ΠΤΔΕ ΠΕΜΠΤΗ 5/12 στις 12:00 στον Πύργο
Μαθητική ΠΟΡΕΙΑ 6/12 στις 11:00 ΚΑΜΑΡΑ_ΠΟΡΕΙΑ Φοιτητικών Συλλόγων στις 16:00 ΚΑΜΑΡΑ


"Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε χαιρετάμε. Δέξου το σεβασμό μας και το θαυμασμό μας γι' αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε".
Subcomandante Marcos_EZLN