Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Περί διαγραφών… Μύθοι και αλήθειες

Σε όλες τις αναδιαρθρώσεις που έγινε απόπειρα να εφαρμοστούν  στην εκπαίδευση ένα πράγμα παρέμενε κυρίαρχο αίτημα. Οι διαγραφές φοιτητών. Σήμερα πιο επιτακτικά από ποτέ το Υπουργείο, αφού ανακοίνωσε την εμφάνιση των εσωτερικών κανονισμών και στα πλαίσια “εξυγίανσης” της εκπαίδευσης ανακοίνωσε την απόλυση 2.000 εκπαιδευτικών και 1.000 διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, θέλει να προχωρήσει επιθετικά και τελεσίδικα στην διαγραφή 180.000 φοιτητών από το ελληνικό πανεπιστήμιο , επί της ουσίας δηλαδή του μισού φοιτητικού σώματος από το σύνολο των ΑΕΙ. Πιο συγκεκριμένα, οι διαγραφές σε πρώτη φάση θα αφορούν όσους φοιτητές εισήχθησαν στις σχολές τους από το 2006 και πριν και οι μικρότεροι θα διαγράφονται με βάση το ν+2 (και όχι μόνο)...

ΟΙ ΜΥΘΟΙ…

Από τα πιο γνωστά και προβεβλημένα επιχειρήματα υπέρ των διαγραφών, όπως προβάλλονται από το Υπουργείο και τα κυβερνοκρατούμενα ΜΜΕ, είναι το χρηματικό κόστος. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη οι αιώνιοι φοιτητές πρέπει να διαγράφονται γιατί κοστίζουν στο πανεπιστήμιο! Στην πραγματικότητα όμως αυτό που κρύβουν οι υπέρμαχοι αυτής της άποψης είναι ότι το μόνο κόστος που παράγουν οι αιώνιοι είναι μια κόλλα αναφοράς στην εξεταστική αφού ούτως ή άλλως οι φοιτητικές παροχές (πάσο, στέγαση, σίτιση, συγγράμματα) σταματούν στα ν+2 χρόνια δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τους όρους φοίτησης. Ένα επιχείρημα που φαίνεται να κυριαρχεί πλέον είναι αυτό της υποβάθμισης των σχολών. Ότι δηλαδή η ύπαρξη μεγάλου αριθμού αιώνιων φοιτητών πλήττει την αξιοπιστία των σχολών καθώς αυτές γεμίζουν με «τεμπέληδες» που  δεν ενδιαφέρονται για την σχολή τους.

…ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ:
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ.

Εμβαθύνοντας στο τι σημαίνει να είναι υπό διακύβευση το δικαίωμα στη φοίτηση, καταλαβαίνει κανείς τον απώτερο σκοπό των διαγραφών, ο οποίος είναι να πειθαρχήσουν και να τρομοκρατήσουν τη φοιτητιώσα νεολαία, ξεκαθαρίζοντάς μας πως δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε για το παρόν και το μέλλον γιατί άμα επιλέξουμε να αγωνιστούμε θα έχουμε συνέπειες στις σπουδές και θα απειλούμαστε με διαγραφή! Ταυτόχρονα η πειθάρχηση των μικρότερων ετών, που έρχεται με τους εσωτερικούς κανονισμούς (διαγραφή στις 3+3 αποτυχίες σε ένα μάθημα, εφαρμογή του ν+2 κτλ) και επιβάλλει γρήγορη λήψη του πτυχίου  θα τους στρέψει ενάντια στους μεγαλύτερους. Σε συνδυασμό με τη διάσπαση των πτυχίων ως βασική πτυχή των εσωτερικών κανονισμών διαμορφώνεται και το νέο πολυδιασπασμένο και ημικαταρτισμένο εργατικό δυναμικό χωρίς κανένα δικαίωμα συλλογικής διεκδίκησης παρά ατομικής διαπραγμάτευσης με τον εκάστοτε εργοδότη. Έτσι, διαμορφώνεται ο ανταγωνιστικός και άβουλος φοιτητής του σήμερα που θα εναρμονιστεί με τις βλέψεις για τον εργαζόμενο-ή άνεργο- του αύριο, δηλαδή ενός αποφοίτου, πλήρως πειθήνιου και εξειδικευμένου, χωρίς καμία συλλογική κατοχύρωση και εργασιακή προοπτική, έρμαιο στις εκάστοτε επιταγές της αγοράς.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την βίαιη κατάργηση των φοιτητικών παροχών και τη διάλυση της φοιτητικής μέριμνας (ιδιωτικοποίηση της λέσχης, διώξιμο πολλών φοιτητών από τις εστίες, κατάργηση συγγραμμάτων) ολοένα και περισσότεροι φοιτητές αναγκάζονται να επισπεύσουν τις σπουδές τους ή να εργαστούν για να τα βγάλουν πέρα στα πλαίσια της γενικότερης οικονομικής κρίσης. Ως αποτέλεσμα για ολοένα και περισσότεροι φοιτητές οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών είτε θα δυσχεραίνονται οι όροι φοίτησής τους είτε θα αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Οι διαγραφές έρχονται να περάσουν μετά από μία μακρά περίοδο εξωτερικών αξιολογήσεων οι οποίες αποτελούν ιδιαίτερο μοχλό πίεσης για την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων. Η αναλογία φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων, ο δείκτης εμπέδωσης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και ο κατά το δυνατόν μικρότερος μέσος όρος αποφοίτησης αποτελούν δείκτες που επηρεάζουν την κρατική χρηματοδότηση και αναλόγως την κατεύθυνση του ρόλου των αποφοίτων της κάθε σχολής την προσέλκυση ιδιωτικών συμφερόντων. 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!

Σε αυτή την μεθοδευμένη προσπάθεια λοιπόν, οφείλουμε να σηκώσουμε το γάντι και να απαντήσουμε συλλογικά, με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας. Καλούμαστε όλοι μας ανεξαιρέτως να εναντιωθούμε με κάθε τρόπο στο μέτρο των διαγραφών, όχι μόνο με όρους αλληλεγγύης σε αυτούς που απειλούνται με διαγραφή τον Ιούνιο, αλλά υπερασπιζόμενοι τα κεκτημένα μας απέναντι στο μέλλον του ασφυκτικού ΑΠΘ-κολλεγίου που ετοιμάζουν.  Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις μας καλούμαστε ενιαία και δυναμικά να υψώσουμε εκείνο το απόρθητο τείχος, στο οποίο θα προσκρούσει κάθε σκέψη για διαγραφή, εσωτερικούς κανονισμούς και οργανισμούς, κάθε σκέψη για προχώρημα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, κάθε σκέψη για προχώρημα της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ που διαγράφει τη γενιά μας.
Οι αγώνες του φοιτητικού κινήματος και η εργασιακή μας προοπτική δε διαγράφονται!


ΕΑΑΚ_ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Συλλόγου Φοιτητών ΠΤΔΕ 18/3/14


Μετά από μια περίοδο παρατεταμένης αδράνειας του Συλλόγου για 4 μήνες, πραγματοποιήθηκε επιτέλους μια ενεργοποίησή του σε μια σειρά από δράσεις που αποφασίστηκαν από τη Γενική Συνέλευση. Κάνοντας μια αποτίμηση τους, πρέπει να σταθούμε στην πολύ μαζική συμμετοχή του συλλόγου στις δράσεις που αποφασίστηκαν, από την πορεία που είχαμε την πιο μαζική παρουσία στο φοιτητικό μπλοκ, μέχρι την παράσταση διαμαρτυρίας στον αντιπρύτανη για τη Λέσχη και το μπλοκάρισμα του ελέγχου της  ώστε να είναι η είσοδος δωρεάν για όλους και την παρέμβαση μας στη συνέλευση των καθηγητών. Στην τελευταία, πετύχαμε σημαντικές νίκες όπως η συμμετοχή του Συλλόγου στην επιτροπή διαμόρφωσης προγράμματος σπουδών όπου μπορούμε να διεκδικήσουμε 42 διδακτικές μονάδες για όλα τα έτη. Επίσης πήραμε μια πρώτη δέσμευση ότι οι καθηγητές δε θα δεχτούν την εφαρμογή  των νέων  Εσωτερικών Κανονισμών. Ο σύλλογος με την ενεργοποίησή του έδωσε μια πρώτη απάντηση στη γενικότερη επίθεση που δέχεται όχι μόνο η σχολή μας αλλά και ολόκληρη η τριτοβάθμια εκπαίδευση, κυρίως οι τομείς των ανθρωπιστικών επιστημών.  Η υποβάθμιση του 4ου έτους, η εντατικοποίηση ως αποτέλεσμα των περιορισμένων διδακτικών μονάδων, η τοποθέτηση της σχολής σε ξεχωριστό επιστημονικό πεδίο σε συνδυασμό με τη μη αποκατάσταση των δασκάλων, δείχνουν μια ξεκάθαρη κατεύθυνση της κυβέρνησης για υποβάθμιση ή κατάργηση των παιδαγωγικών τμημάτων που πλέον δεν έχουν να παράγουν κανένα κέρδος για τις επιχειρήσεις. Όλα αυτά, έχοντας ξεκινήσει από τον νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου που καθώς δεν μπόρεσε να περάσει στο σύνολο του, βρίσκοντας την αντίσταση του φοιτητικού κινήματος, έρχεται τώρα να περάσει τα εναπομείναντα κομμάτια του με τους λεγόμενους «Εσωτερικούς Κανονισμούς». 
Διάσπαση πτυχίου: Οι σπουδές διαρθρώνονται σε τρεις κύκλους, τον πρώτο (προπτυχιακές σπουδές = 3 έτη σπουδών = 180 πιστωτικές μονάδες), τον δεύτερο (μεταπτυχιακές σπουδές = 2 έτη σπουδών = το λιγότερο 60 πιστωτικές μονάδες) και τον τρίτο (διδακτορικές σπουδές= 3 έτη = το λιγότερο 30 πιστωτικές μονάδες και διδακτορική διατριβή). Μ’ αυτόν τον τρόπο διασπάται η ενιαιότητα του πτυχίου το οποίο αντικαθίσταται από τον ατομικό φάκελο προσόντων τον οποίο θα γεμίζει ο καθένας ξεχωριστά με πιστωτικές μονάδες. Πλέον δε θα έχουμε πτυχίο παιδαγωγού αλλά ένα πτυχίο – καρότσι (!) από σούπερ μάρκετ, καθώς θα «ψωνίζουμε» πιστωτικές μονάδες από διαφορετικές σχολές, χωρίς απαραίτητα να σχετίζονται με το αντικείμενό μας αλλά με τις ανάγκες του εργοδότη με τον οποίο θα βγούμε να διεκδικήσουμε μία θέση εργασίας στη βάση του ανταγωνισμού με τον διπλανό μας. Οι τρεις κύκλοι σπουδών χωρίζονται μεταξύ τους με οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Ήδη μέσα στο κατακαλόκαιρο πέρασαν δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ενώ κατεύθυνση του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), πέρα από μια σειρά «διαμαντιών» είναι η επιβολή διδάκτρων εδώ και τώρα στα προπτυχιακά και η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων ως ισότιμων με τα δημόσια πανεπιστήμια.
Διαγραφές φοιτητών: με το νέο νόμο όποιος φοιτητής ξεπεράσει το όριο των ν+2 χρόνων διαγράφεται αυτομάτως από τη σχολή. Το ίδιο ισχύει και για όποιον δε γραφτεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα. Αυτό σημαίνει πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και εάν κάποιος δεν είναι πλήρως αφοσιωμένος σε αυτές(εάν εργάζεται ή εάν μένει σε άλλη πόλη ή εάν απλά θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό εκείνο το διάστημα στη ζωή του!) θα διαγράφεται. Αυτό από τη μια αποκλείει αυτόματα μια τεράστια μερίδα φοιτητών, κυρίως από λαϊκές οικογένειες, που αναγκάζονται να εργαστούν για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, κάτι που εντείνει ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς. Βέβαια, για τους εργαζόμενους, έχουν προβλέψει να ρίξουν στάχτη στα μάτια, καθώς για αυτούς που δηλώνουν επίσημα 20 ώρες την εβδομάδα υπάρχει ειδική ρύθμιση. Ποιος όμως δουλεύει ασφαλισμένος και μάλιστα τόσες ώρες, στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα;
Επίσης, εάν κάποιος αποτύχει περισσότερες από τρεις φορές σε ένα μάθημα, θα εξετάζεται από «ειδική» τριμελή επιτροπή, χωρίς τον διδάσκοντα, ώστε να αποδείξει την αξία του να συνεχίσει τις σπουδές. Εάν αποτύχει κι εκεί 3 φορές, θα βλέπει το δρόμο της εξόδου. Επομένως, πλήρης εντατικοποίηση σπουδών, με απόλυτη αφοσίωση στις φοιτητικές υποχρεώσεις, χωρίς να υπάρχει χρόνος για συλλογικές διεκδικήσεις, διασπώντας τους φοιτητικούς συλλόγους και οδηγώντας τους φοιτητές στον ατομικό δρόμο και στον ανταγωνισμό.
Αυταρχικό μοντέλο διοίκησης: μετά τα Συμβούλια Ιδρύματος και την κατάργηση του συνταγματικά κατοχυρωμένου αυτοδιοίκητου, καθώς το πανεπιστήμιο διοικείται πλέον από 7 manager, 7 καθηγητές – τσιράκια της κυβέρνησης και ένα «φοιτητή της καρδιάς μας» (αρχιδαπίτης), έρχονται έννοιες όπως: «Επιτροπή δεοντολογίας» και «Συνήγορος του φοιτητή» για να επιβάλλουν την καταστολή και την τρομοκρατία στα πανεπιστήμια. Οποιοδήποτε μέλος της πανεπιστημιακή κοινότητας αμφισβητήσει το νόμο περνά αυτομάτως από πειθαρχικό με κίνδυνο να διαγραφεί ή να χάσει τη δουλειά του. Οι συλλογικές διαδικασίες και οι αγωνιστικές δράσεις δε χωρούν προφανώς σε ένα πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων και των λίγων. 
Ήδη παρατηρούμε τη μεθοδευμένη προσπάθεια της αστυνομίας να νομιμοποιήσει την είσοδό της στα πανεπιστήμια ώστε με πρόσχημα την έξαρση της εγκληματικότητας (κλοπές, ναρκωτικά από εμπόρους που σπρώχτηκαν σκόπιμα μέσα στο πανεπιστήμιο) να μπορεί να παρεμβαίνει και να καταστέλλει τις αγωνιστικές δράσεις των φοιτητών και των εργαζομένων (όπως συνέβη πέρσι με τη σύλληψη 11 απολυμένων εργολαβικών). Πρόκειται δηλαδή για μια επιχείρηση κατάργησης του ασύλου των ιδεών και των κοινωνικών αγώνων, με την πρυτανεία και τα ΜΜΕ να δρουν παράλληλα, κατασυκοφαντώντας το με ανακοινώσεις και «σοκαριστικές» ειδήσεις εγκλημάτων αλλά και με την προσπάθεια θέσπισης του κλειδώματος των χώρων τα σαββατοκύριακα από την πρυτανεία. Το άσυλο αποτελεί ζήτημα όλων των φοιτητών-τριών, που μέσα από τη δραστηριοποίηση τους τόσο με τους αγώνες όσο και με τη δράση των πολιτικών και πολιτιστικών ομάδων κρατούν το πανεπιστήμιο ζωντανό, ως ένα χώρο ελεύθερης συνδιαλλαγής απόψεων και ανάπτυξης προσωπικοτήτων και όχι ως χώρο που απλά κάνουμε μαθήματα και φεύγουμε.
Μαζί με τα παραπάνω που εντείνουν ακόμα περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ζήτημα της λέσχης που μετά το πέρασμα της σε εργολάβο προβλέπει ότι θα τρώνε δωρεάν μόλις 5.500 φοιτητές  (τη στιγμή που ο συνολικός πληθυσμός του ΑΠΘ ξεπερνά τις 80.000!) που θα προκύπτουν μετά από αξιολόγηση βάσει οικονομικών κριτηρίων αλλά και με βάση το έτος φοίτησης που δεν μπορεί να ξεπερνάει τα ν+2 χρόνια. Ήδη έχει μπει έλεγχος στην είσοδο της Λέσχης ενώ για αυτούς που δεν είναι ανάμεσα στους 5.500 «τυχερούς» προβλέπεται αντίτιμο το οποίο αρχικά θα είναι 1,80€ ανά μερίδα! Επομένως, το κόστος της φοίτησης μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών και όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν θα αποκλείονται.
Η αναδιάρθρωση στο πανεπιστήμιο, δεν είναι ξεκομμένη από τη γενικότερη επίθεση που δέχεται ο δημόσιος τομέας, με την επιχειρούμενη διάλυση της παιδείας και της υγείας, καθώς όντας δημόσιες δεν παράγουν κέρδη για το κεφάλαιο, το οποίο μέσα στην κρίση του αναζητά νέα πεδία κερδοφορίας. Η μεθοδευμένη διάλυση της δημόσιας παιδείας περνά τόσο μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια, όσο μέσα από το «νέο λύκειο», το οποίο εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, αποκλείοντας και από τη δευτεροβάθμια τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και δημιουργεί το μοντέλο πειθήνιου και εντατικοποιημένου εργαζομένου. Κάτι που συνοδεύεται από την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, οι οποίοι ζουν σε καθεστώς επισφάλειας μιας και πλέον δεν γίνονται διορισμοί και οι μισθοί ολοένα και μειώνονται, ενώ για πρώτη φορά βλέπουμε απολύσεις στο δημόσιο στις 22 Μάρτη, των καθηγητών του ΕΠΑΛ που ήταν σε διαθεσιμότητα για 9 μήνες! Όλη αυτή η συντεταγμένη επίθεση δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί την υλοποίηση, από την λαομίσητη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου των επιταγών του ΔΝΤ και της ΕΕ, η οποία προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν διστάζει να στηρίξει φασιστικά πραξικοπήματα, όπως αυτό στην Ουκρανία. Είναι η ιδια ΕΕ που στηριξε και στηρίζει τους νεοναζί της ΧΑ που με τις δολοφονίες και τα μαχαιρώματα εναντίον των κολασμένων της γης έχουν εκθρέψει την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.Στο ίδιο τέμπο συνεχίζει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία είναι υπεύθυνη για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπινων ψυχών, για τον φράχτη στον Έβρο και πρόσφατα την κρατική δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι. 
Απέναντι σε όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με νέα αφετηρία και αγωνιστικούς κόμβους την 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ 19-20/3, την τριήμερη της ΟΛΜΕ 19-20-21/3 και την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού στις 22/3 το φοιτητικό και ευρύτερα το νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να βρεθεί στο δρόμο στο πλευρό των εργαζομένων ως μαχητικό κομμάτι της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας με τα δικά του όργανα πολιτικής και αγώνα. Το επόμενο διάστημα πρέπει μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τον συντονισμό τους, τις καταλήψεις και τις συντονιστικές επιτροπές, τη συμπόρευση με το ανεξάρτητο εργατικό κίνημα (μακριά από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και σεχταριστικές λογικές τύπου ΠΑΜΕ), να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με την πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και πετά τη νεολαία στην ανεργία και τη μετανάστευση.
Απαιτούμε:
Άμεση πρόσληψη αποσπασμένων για την κάλυψη των πρακτικών ασκήσεων. Διορισμός μόνιμων εκπαιδευτικών για σπουδές με αξία
Επί πληρωμή πρακτική με πλήρη ασφάλιση
Κάτω η ρύθμιση που επιβάλλει 24 διδακτικές μονάδες στο 4ο έτος
Όχι στην ιδιωτικοποίηση τη λέσχης - Όχι στο καθεστώς των εργολαβιών
Ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων σε όλες τις βαθμίδες.
Καμία εξωτερική αξιολόγηση στη σχολή μας -Όχι στους νέους Εσωτερικούς Κανονισμούς
Κανένα κλείσιμο – συγχώνευση σχολής. Καμία σκέψη για δίδακτρα, διαγραφές.
Καμία περιστολή του ασύλου και των δημοκρατικών δικαιωμάτων
Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, καμία απόλυση υπαλλήλων 
Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς 
Ανατροπή των κατευθύνσεων της Μπολόνια-Πράγας-Βερολίνου. Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τη διαδικασία της Μπολόνια, τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την εκπαίδευση και τα σχέδια για Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ).
Κάτω το νέο σχολείο της αγοράς, όχι στις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων κ.α.
Ενιαίο 12χρονο σχολείο με ελεύθερη πρόσβαση σε Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν. Κατάργηση κάθε είδους διαχωρισμών και κατηγοριοποίησης της νεολαίας σε ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ-ΣΕΚ-ΙΕΚ-ΤΕΙ. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Ενιαία προγράμματα σπουδών που θα εξασφαλίζουν μορφωτικά δικαιώματα.
Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Μέτωπο ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για τη διεύρυνση τους.
Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης.
Ανατροπή κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και οποιουδήποτε εκφραστή αυτής της πολιτικής
Διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων παραγωγής. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία την Ασφάλιση, ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τους τραπεζίτες.
Έξω από ΕΕ-ΕΥΡΩ-ΔΝΤ. Διάλυση κάθε καπιταλιστικού μηχανισμού
Προχωράμε σε:
Κατάληψη της σχολής Τετάρτη 19/3 και συμμετοχή στην απεργία του δημοσίου τομέα, σε συντονισμό με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους και τις ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης στις 11:00 στο άγαλμα Βενιζέλου
Σύσταση συντονιστικής επιτροπής, υπόλογη στη Γ.Σ. και ανοιχτή σε όλους τους φοιτητές, που θα συντονίζει τις δράσεις του συλλόγου αμέσως μετά τη συνέλευση
Συντονισμό με τον Σύλλογο των Εστιακών Φοιτητών 
Συντονισμό με υπόλοιπους συλλόγους που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση
Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ 21/3 στις 11:00 στο άγαλμα Βενιζέλου
Συμμετοχή στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο το Σάββατο 22/3 στο άγαλμα Βενιζέλου 12:00 και στην αντιφασιστική συναυλία στην κατειλημμένη ΕΡΤ3 στις 15:00 μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους
Παρέμβαση του συλλόγου στη φοιτητική λέσχη και μπλοκάρισμα του ελέγχου κάθε Πέμπτη στις 12:00
Παρέμβαση στην επιτροπή του προγράμματος σπουδών όποτε αυτή συσταθεί για τις διδακτικές μονάδες
Μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας κατάθεσης/ψήφισης/εφαρμογής των εσωτερικών κανονισμών λειτουργίας
Να ανοίξει το φωτοτυπικό του 5ου για να εκτυπώνουν οι φοιτητές δωρεάν τις σημειώσεις
Εκδήλωση για το ζήτημα της πρακτικής και των αποσπασμένων, που θα οργανώσει η συντονιστική επιτροπή συνέλευσης
Νέα γενική συνέλευση ………………………………………………………..

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης Συλλόγου Φοιτητών Π.Τ.Δ.Ε. 11/03/14

Το διάστημα των 4 μηνών που έχει να συνεδριάσει ο σύλλογος μας, με διακοπές και εξεταστικές να έχουν μεσολαβήσει, τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς δεν έχουν σταματήσει να υφίστανται, αντιθέτως έχουν οξυνθεί. Ξεκινώντας φέτος στη σχολή ήμασταν χωρίς αποσπασμένους δασκάλους αλλά παρόλα αυτά πραγματοποιήσαμε πρακτικές, πολύ υποβαθμισμένου επιπέδου, με όλο το βάρος για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή στην πλάτη μας, με άμεση επίπτωση το να έχουμε εντατικοποιηθεί πλήρως και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα καθώς στο τέλος δεν είχαμε καμία ανατροφοδότηση για αυτό που κάναμε στην τάξη. Και ενώ ο σύλλογος ξεκίνησε με αγωνιστικές διαθέσεις, στη συνέχεια αυτό που είδαμε ήταν η πλήρης απάθεια και αδράνεια του φοιτητικού σώματος, με ευθύνη των δυνάμεων της ΠΚΣ/ΚΝΕ/Επιτροπή Αγώνα, που παγίδευαν στη λογική της ανάθεσης και των συμβολικών πράξεων αντίδρασης, χωρίς αποτέλεσμα. Πλέον το εαρινό εξάμηνο έχει αρχίσει και το θέμα των αποσπασμένων έχει αποσιωπηθεί και οι πρακτικές φαίνεται ότι θα γίνουν «κανονικά». 
Βλέποντας από πιο μακριά και τα δύο αυτά προβλήματα, μπορούμε να διακρίνουμε ότι πρόκειται για ένα κομμάτι της γενικότερης επίθεσης που δέχεται η σχολή μας αλλά και ολόκληρη η τριτοβάθμια εκπαίδευση, κυρίως οι τομείς των ανθρωπιστικών επιστημών.  Η υποβάθμιση του 4ου έτους, η εντατικοποίηση ως αποτέλεσμα των περιορισμένων διδακτικών μονάδων, η τοποθέτηση της σχολής σε ξεχωριστό επιστημονικό πεδίο σε συνδυασμό με τη μη αποκατάσταση των δασκάλων, δείχνουν μια ξεκάθαρη κατεύθυνση της κυβέρνησης για υποβάθμιση ή κατάργηση των παιδαγωγικών τμημάτων που πλέον δεν έχουν να παράγουν κανένα κέρδος για τις επιχειρήσεις. Όλα αυτά, έχοντας ξεκινήσει από τον νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου που καθώς δεν μπόρεσε να περάσει στο σύνολο τους, βρίσκοντας την αντίσταση του φοιτητικού κινήματος, έρχεται τώρα να περάσει τα εναπομείναντα κομμάτια του με τους λεγόμενους «Εσωτερικούς Κανονισμούς». 
Διάσπαση πτυχίου: Οι σπουδές διαρθρώνονται σε τρεις κύκλους, τον πρώτο (προπτυχιακές σπουδές = 3 έτη σπουδών = 180 πιστωτικές μονάδες), τον δεύτερο (μεταπτυχιακές σπουδές = 2 έτη σπουδών = το λιγότερο 60 πιστωτικές μονάδες) και τον τρίτο (διδακτορικές σπουδές= 3 έτη = το λιγότερο 30 πιστωτικές μονάδες και διδακτορική διατριβή). Μ’ αυτόν τον τρόπο διασπάται η ενιαιότητα του πτυχίου το οποίο αντικαθίσταται από τον ατομικό φάκελο προσόντων τον οποίο θα γεμίζει ο καθένας ξεχωριστά με πιστωτικές μονάδες. Πλέον δε θα έχουμε πτυχίο παιδαγωγού αλλά ένα πτυχίο – καρότσι (!) από σούπερ μάρκετ, καθώς θα «ψωνίζουμε» πιστωτικές μονάδες από διαφορετικές σχολές, χωρίς απαραίτητα να σχετίζονται με το αντικείμενό μας αλλά με τις ανάγκες του εργοδότη με τον οποίο θα βγούμε να διεκδικήσουμε μία θέση εργασίας στη βάση του ανταγωνισμού με τον διπλανό μας. Οι τρεις κύκλοι σπουδών χωρίζονται μεταξύ τους με οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Ήδη μέσα στο κατακαλόκαιρο πέρασαν δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ενώ κατεύθυνση του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), πέρα από μια σειρά «διαμαντιών» είναι η επιβολή διδάκτρων εδώ και τώρα στα προπτυχιακά και η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων ως ισότιμων με τα δημόσια πανεπιστήμια.
Διαγραφές φοιτητών: με το νέο νόμο όποιος φοιτητής ξεπεράσει το όριο των ν+2 χρόνων διαγράφεται αυτομάτως από τη σχολή. Το ίδιο ισχύει και για όποιον δε γραφτεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα. Αυτό σημαίνει πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και εάν κάποιος δεν είναι πλήρως αφοσιωμένος σε αυτές(εάν εργάζεται ή εάν μένει σε άλλη πόλη ή εάν απλά θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό εκείνο το διάστημα στη ζωή του!) θα διαγράφεται. Αυτό από τη μια αποκλείει αυτόματα μια τεράστια μερίδα φοιτητών, κυρίως από λαϊκές οικογένειες, που αναγκάζονται να εργαστούν για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, κάτι που εντείνει ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς. Βέβαια, για τους εργαζόμενους, έχουν προβλέψει να ρίξουν στάχτη στα μάτια, καθώς για αυτούς που δηλώνουν επίσημα 20 ώρες την εβδομάδα υπάρχει ειδική ρύθμιση. Ποιος όμως δουλεύει ασφαλισμένος και μάλιστα τόσες ώρες, στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα;
Επίσης, εάν κάποιος αποτύχει περισσότερες από τρεις φορές σε ένα μάθημα, θα εξετάζεται από «ειδική» τριμελή επιτροπή, χωρίς τον διδάσκοντα, ώστε να αποδείξει την αξία του να συνεχίσει τις σπουδές. Εάν αποτύχει κι εκεί 3 φορές, θα βλέπει το δρόμο της εξόδου. Επομένως, πλήρης εντατικοποίηση σπουδών, με απόλυτη αφοσίωση στις φοιτητικές υποχρεώσεις, χωρίς να υπάρχει χρόνος για συλλογικές διεκδικήσεις, διασπώντας τους φοιτητικούς συλλόγους και οδηγώντας τους φοιτητές στον ατομικό δρόμο και στον ανταγωνισμό.
Αυταρχικό μοντέλο διοίκησης: μετά τα Συμβούλια Ιδρύματος και την κατάργηση του συνταγματικά κατοχυρωμένου αυτοδιοίκητου, καθώς το πανεπιστήμιο διοικείται πλέον από 7 manager, 7 καθηγητές – τσιράκια της κυβέρνησης και ένα «φοιτητή της καρδιάς μας» (αρχιδαπίτης), έρχονται έννοιες όπως: «Επιτροπή δεοντολογίας» και «Συνήγορος του φοιτητή» για να επιβάλλουν την καταστολή και την τρομοκρατία στα πανεπιστήμια. Οποιοδήποτε μέλος της πανεπιστημιακή κοινότητας αμφισβητήσει το νόμο περνά αυτομάτως από πειθαρχικό με κίνδυνο να διαγραφεί ή να χάσει τη δουλειά του. Οι συλλογικές διαδικασίες και οι αγωνιστικές δράσεις δε χωρούν προφανώς σε ένα πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων και των λίγων. 
Ήδη παρατηρούμε τη μεθοδευμένη προσπάθεια της αστυνομίας να νομιμοποιήσει την είσοδό της στα πανεπιστήμια ώστε με πρόσχημα την έξαρση της εγκληματικότητας (κλοπές, ναρκωτικά από εμπόρους που σπρώχτηκαν σκόπιμα μέσα στο πανεπιστήμιο) να μπορεί να παρεμβαίνει και να καταστέλλει τις αγωνιστικές δράσεις των φοιτητών και των εργαζομένων (όπως συνέβη πέρσι με τη σύλληψη 11 απολυμένων εργολαβικών). Πρόκειται δηλαδή για μια επιχείρηση κατάργησης του ασύλου των ιδεών και των κοινωνικών αγώνων, με την πρυτανεία και τα ΜΜΕ να δρουν παράλληλα, κατασυκοφαντώντας το με ανακοινώσεις και «σοκαριστικές» ειδήσεις εγκλημάτων αλλά και με την προσπάθεια θέσπισης του κλειδώματος των χώρων τα σαββατοκύριακα από την πρυτανεία. Το άσυλο αποτελεί ζήτημα όλων των φοιτητών-τριών, που μέσα από τη δραστηριοποίηση τους τόσο με τους αγώνες όσο και με τη δράση των πολιτικών και πολιτιστικών ομάδων κρατούν το πανεπιστήμιο ζωντανό, ως ένα χώρο ελεύθερης συνδιαλλαγής απόψεων και ανάπτυξης προσωπικοτήτων και όχι ως χώρο που απλά κάνουμε μαθήματα και φεύγουμε.
Μαζί με τα παραπάνω που εντείνουν ακόμα περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ζήτημα της λέσχης που μετά το πέρασμα της σε εργολάβο προβλέπει ότι θα τρώνε δωρεάν μόλις 5.500 φοιτητές  (τη στιγμή που ο συνολικός πληθυσμός του ΑΠΘ ξεπερνά τις 80.000!) που θα προκύπτουν μετά από αξιολόγηση βάσει οικονομικών κριτηρίων αλλά και με βάση το έτος φοίτησης που δεν μπορεί να ξεπερνάει τα ν+2 χρόνια. Ήδη έχει μπει έλεγχος στην είσοδο της Λέσχης ενώ για αυτούς που δεν είναι ανάμεσα στους 5.500 «τυχερούς» προβλέπεται αντίτιμο το οποίο αρχικά θα είναι 1,80€ ανά μερίδα! Επομένως, το κόστος της φοίτησης μετακυλίεται στις πλάτες των φοιτητών και όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν θα αποκλείονται.
Η αναδιάρθρωση στο πανεπιστήμιο, δεν είναι ξεκομμένη από τη γενικότερη επίθεση που δέχεται ο δημόσιος τομέας, με την επιχειρούμενη διάλυση της παιδείας και της υγείας, καθώς όντας δημόσιες δεν παράγουν κέρδη για το κεφάλαιο, το οποίο μέσα στην κρίση του αναζητά νέα πεδία κερδοφορίας. Η μεθοδευμένη διάλυση της δημόσιας παιδείας περνά τόσο μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια, όσο μέσα από το «νέο λύκειο», το οποίο εντείνει τους ταξικούς φραγμούς, αποκλείοντας και από τη δευτεροβάθμια τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και δημιουργεί το μοντέλο πειθήνιου και εντατικοποιημένου εργαζομένου. Κάτι που συνοδεύεται από την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, οι οποίοι ζουν σε καθεστώς επισφάλειας μιας και πλέον δεν γίνονται διορισμοί και οι μισθοί ολοένα και μειώνονται, ενώ για πρώτη φορά βλέπουμε απολύσεις στο δημόσιο στις 22 Μάρτη, των καθηγητών του ΕΠΑΛ που ήταν σε διαθεσιμότητα για 9 μήνες! Μια επίθεση που πιάνει εκτός από τη θεσμοθετημένη παιδεία και τα εγχειρήματα αλληλεγγύης, όπως το σχολείο ελληνικής γλώσσας «Οδυσσέας», που διώκεται ποινικά με ένα δυσβάσταχτο χρέος που έχει δημιουργηθεί από παραθυράκια του νόμου, σκοπεύοντας να ποινικοποιήσει την αλληλεγγύη. Όλη αυτή η συντεταγμένη επίθεση δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί την υλοποίηση, από την λαομίσητη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου των επιταγών του ΔΝΤ και της ΕΕ, η οποία προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν διστάζει να στηρίξει φασιστικά πραξικοπήματα, όπως αυτό στην Ουκρανία.
Απέναντι σε όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με νέα αφετηρία και αγωνιστικό κόμβο την ΑΠΕΡΓΙΑ στις 12/3 και τη 48ωρη στις 19 – 20/ φοιτητικό και ευρύτερα το νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να βρεθεί στο δρόμο στο πλευρό των εργαζομένων ως μαχητικό κομμάτι της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας με τα δικά του όργανα πολιτικής και αγώνα. Το επόμενο διάστημα πρέπει μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τον συντονισμό τους, τις καταλήψεις και τις συντονιστικές επιτροπές, τη συμπόρευση με το ανεξάρτητο εργατικό κίνημα (μακριά από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και σεχταριστικές λογικές τύπου ΠΑΜΕ), να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με την πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και πετά τη νεολαία στην ανεργία και τη μετανάστευση.
Απαιτούμε:
Άμεση πρόσληψη αποσπασμένων για την κάλυψη των πρακτικών ασκήσεων. Διορισμός μόνιμων εκπαιδευτικών για σπουδές με αξία
Επί πληρωμή πρακτική με πλήρη ασφάλιση
Κάτω η ρύθμιση που επιβάλλει 24 διδακτικές μονάδες στο 4ο έτος
Όχι στην ιδιωτικοποίηση τη λέσχης - Όχι στο καθεστώς των εργολαβιών
Ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων σε όλες τις βαθμίδες.
Καμία εξωτερική αξιολόγηση στη σχολή μας -Όχι στους νέους Εσωτερικούς Κανονισμούς
Κανένα κλείσιμο – συγχώνευση σχολής. Καμία σκέψη για δίδακτρα, διαγραφές.
Καμία περιστολή του ασύλου και των δημοκρατικών δικαιωμάτων
Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, καμία απόλυση υπαλλήλων
Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς
Ανατροπή των κατευθύνσεων της Μπολόνια-Πράγας-Βερολίνου. Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τη διαδικασία της Μπολόνια, τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την εκπαίδευση και τα σχέδια για Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ).
Κάτω το νέο σχολείο της αγοράς, όχι στις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων κ.α.
Ενιαίο 12χρονο σχολείο με ελεύθερη πρόσβαση σε Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν. Κατάργηση κάθε είδους διαχωρισμών και κατηγοριοποίησης της νεολαίας σε ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ-ΣΕΚ-ΙΕΚ-ΤΕΙ. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Ενιαία προγράμματα σπουδών που θα εξασφαλίζουν μορφωτικά δικαιώματα.
Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Μέτωπο ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για τη διεύρυνση τους.
Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης.
Ανατροπή κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και οποιουδήποτε εκφραστή αυτής της πολιτικής
Διαγραφή του χρέους. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων παραγωγής. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία την Ασφάλιση, ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τους τραπεζίτες.
Έξω από ΕΕ-ΕΥΡΩ-ΔΝΤ. Διάλυση κάθε καπιταλιστικού μηχανισμού
Προχωράμε σε:
Κατάληψη της σχολής Τετάρτη 12/3 και συμμετοχή στην απεργία του δημοσίου τομέα, σε συντονισμό με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους και τις ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.
Σύσταση συντονιστικής επιτροπής, υπόλογη στη Γ.Σ. και ανοιχτή σε όλους τους φοιτητές, που θα συντονίζει τις δράσεις του συλλόγου αμέσως μετά τη συνέλευση
Παράσταση διαμαρτυρίας στον πρύτανη για το ζήτημα της λέσχης Πέμπτη 13/3 στις 11πμ
Παρέμβαση του συλλόγου στη φοιτητική λέσχη και μπλοκάρισμα του ελέγχου Παρασκευή 14/3 στις 12μμ
Παράσταση διαμαρτυρίας στη γενική συνέλευση τμήματος για το ζήτημα των αποσπασμένων, των διδακτικών μονάδων και της αξιολόγησης του τμήματος.
Παρέμβαση στην επιτροπή του προγράμματος σπουδών όποτε αυτή συσταθεί για τις διδακτικές μονάδες
Μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας κατάθεσης/ ψήφισης/ εφαρμογής των εσωτερικών κανονισμών λειτουργίας
Νέα γενική συνέλευση του συλλόγου την Τρίτη 18/3 στις 14:30 και εξ’ αναβολής στις 15:00
Συντονισμό με υπόλοιπους συλλόγους που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση
Πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης του σχολείου αλληλεγγύης μεταναστών «Οδυσσέας», σε συντονισμό με το σύλλογο μεταπτυχιακών ΠΤΔΕ που ήδη κινείται σε αντίστοιχη κατεύθυνση.
Συμμετοχή στην πορεία ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση την Τετάρτη 12/3 στις 18:00, στην πλατεία Δημοκρατίας.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Γενική συνέλευση συλλόγου Τρίτη 11/3

Το διάστημα των 4 μηνών που έχει να συνεδριάσει ο σύλλογος μας, με διακοπές και εξεταστικές να έχουν μεσολαβήσει, τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς δεν έχουν σταματήσει να υφίστανται, αντιθέτως έχουν οξυνθεί.

Στην κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε, με τη σχολή μας να είναι ένα βήμα πριν τη διάλυση, χωρίς αποσπασμένους, με ελάχιστα μέλη ΔΕΠ και όλο και λιγότερα μαθήματα, με χαλασμένα ασανσερ, χωρίς θέρμανση αλλά με μια εξωτερική αξιολόγηση να μας λέει ποσο καλά τα καταφέρνουμε παρά τις δυσκολίες! Με το πανεπιστήμιο να δέχεται μια τεράστια επίθεση, με σκοπό την κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του, με νέο μέτρο αυτό των εσωτερικών κανονισμών που έρχεται να διαλύσει τα πτυχία μας και να διαγράψει φοιτητές, ενώ από την άλλη βλέπουμε τη λέσχη ιδωτικοποιημένη με έλεγχο στην πόρτα να αποκλείει φοιτητές και το άσυλο να τείνει να καταργηθεί από την μεθοδευμένη είσοδο των ναρκωτικών που με τη σειρά τους θα φέρουν την αστυνομία που θα καταστέλει ακόμα και τις συλλογικές διαδικασίες. Απέναντι σε αυτή την επίθεση η συλλογική δράση αποτελεί μονόδρομο για τους φοιτητές και μπορεί να εκφραστεί μέσα από το ανώτερο όργανο του, τη γενική συνέλευση του συλλόγου.

Όλη αυτή η επίθεση, όμως δεν μένει στα στεγανά του πανεπιστημιακού χώρου αλλά είναι ένα κομμάτι μιας γενικότερης επίθεσεις στα δικαιώματα των νέων, των εργαζομένων και των φοιτητών, μιας επίθεσης στη δημόσια παιδεία και υγεία, που θέλουν να αξιοποιηθούν από τις επιχειρήσεις ως ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Μια επίθεση καθόλου  τυχαία, που αποτελεί την υλοποίηση, από την λαομίσητη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου των επιταγών του ΔΝΤ και της ΕΕ, η οποία προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν διστάζει να στηρίξει φασιστικά πραξικοπήματα, όπως αυτό στην Ουκρανία.

Απέναντι σε όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Με νέα αφετηρία και αγωνιστικό κόμβο την ΑΠΕΡΓΙΑ στις 12/3 και τη 48ωρη στις 19 – 20/ φοιτητικό και ευρύτερα το νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να βρεθεί στο δρόμο στο πλευρό των εργαζομένων ως μαχητικό κομμάτι της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας με τα δικά του όργανα πολιτικής και αγώνα. Το επόμενο διάστημα πρέπει μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις και τον συντονισμό τους, τις καταλήψεις και τις συντονιστικές επιτροπές, τη συμπόρευση με το ανεξάρτητο εργατικό κίνημα (μακριά από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και σεχταριστικές λογικές τύπου ΠΑΜΕ), να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με την πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και πετά τη νεολαία στην ανεργία και τη μετανάστευση.


Για αυτά και για όλους τους λόγους που έχει ο καθένας ο σύλλογος αύριο πρέπει να δώσει το παρόν και να αναλάβει δράση!

Τρίτη 11/3 στις 11.30 στην μεγάλη ισογείου

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Ήθελα να γίνω δασκάλα αλλά οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου το αγοράσουν… ή αλλιώς: ο νέος Πρότυπος Εσωτερικός Κανονισμός

Μετά το τελευταίο χτύπημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τις διαθεσιμότητες των διοικητικών υπαλλήλων, η κυβέρνηση συνεχίζει την επίθεση στο πανεπιστήμιο, επιδιώκοντας να περάσει το χειρότερο μέχρι τώρα μέτρο, τους λεγόμενους «Εσωτερικούς κανονισμούς». Οι πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί που έρχονται ως συνέχεια του αντιδραστικού νόμου πλαισίου, ψηφίστηκαν μέσα σε μια περίοδο όπου το φοιτητικό κίνημα ήταν αδρανές, με τους φοιτητές να είναι πλήρως εντατικοποιημένοι στις υποχρεώσεις της εξεταστικής τους. Η επιλογή αυτής της περιόδου δεν είναι καθόλου τυχαία. Αντίθετα πρόκειται για μια μεθοδευμένη τακτική καθώς έχουμε δει να περνιούνται αντίστοιχες πτυχές αυτού του νόμου, σε τέτοιες περιόδους (εξεταστική Σεπτεμβρίου ’11 «νόμος-πλαίσιο», καλοκαίρι ’13 δίδακτρα μεταπτυχιακά, ιδιωτικοποίηση λέσχης).
300 καταλήψεις πανελλαδικά για 2 μήνες ήταν η απάντηση του φοιτητικού κινήματος, όταν ο νόμος πλαίσιο προσπάθησε να περαστεί στην ολότητα του το Σεπτέμβριο του 2011. Ένας νόμος πλήρως απονομιμοποιημένος που σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του έβρισκε το φοιτητικό κίνημα σε θέση μάχης, περνάει πλέον μεταμφιεσμένος και κομμάτι κομμάτι στις πλάτες μας. Από τα Συμβούλια Ιδρύματος που μπλοκαρίστηκαν πέντε συνεχόμενες φορές και τελικά έγιναν ηλεκτρονικά(!), μέχρι το σχέδιο Αθηνά και τους εσωτερικούς κανονισμούς, βλέπουμε την προσπάθεια ολοκλήρωσης του νόμου Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Προσπάθεια που γίνεται μεθοδευμένα, όταν το φοιτητικό κίνημα είναι ανενεργό, όπως και την περίοδο που διανύουμε, που ο σύλλογος μας έχει να συνεδριάσει 2 μήνες.
Ο νέος εσωτερικός κανονισμός, ως κομμάτι του νόμου-πλαισίου, επιδιώκει την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τεχνοκρατικά «επιστημονικά» και “ουδέτερα” κριτήρια που αποκρύπτουν πλήρως τις πραγματικές προθέσεις και επιπτώσεις στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα. Το κεφάλαιο προκειμένου να ξεπεράσει την κρίση του, αφενός αναζητά νέα πεδία κερδοφορίας (παιδεία, υγεία, φυσικοί πόροι), αφετέρου προσαρμόζει την εκπαίδευση στις ανάγκες της αγοράς, προκειμένου να παράγει το νέο μοντέλο εργαζομένου, που θα προσαρμόζεται στις νέες εργασιακές συνθήκες.
Με βάση τη συνθήκη της Μπολόνια και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για σύνδεση της εκπαίδευσης με τις εκάστοτε ανάγκες της παραγωγής, βλέπουμε την ολοένα και εντεινόμενη διάλυση του Δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και την κατεύθυνση επιχειρηματικοποίησης του. Το ιδιωτικό κεφάλαιο εισέρχεται απ' τη μία για να βγάλει άμεσο κέρδος από τομείς “φιλέτα” (σίτιση, στέγαση, καθαριότητα), διαλύοντας τις εργασιακές σχέσεις κατ' αναλογία με τον ιδιωτικό τομέα, αφετέρου για να κατευθύνει την έρευνα στις ανάγκες των επιχειρήσεων που θα το χρηματοδοτούν όσο η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται, απομυζώντας κέρδη και από τη διανοητική εργασία (εκτός των άλλων, τώρα και) των φοιτητών.
Αυτό σημαίνει αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών ώστε οι γνώσεις να είναι αυτές που χρειάζεται η κάθε επιχείρηση και γενικότερα η αγορά εργασίας στην εκάστοτε χρονική περίοδο , δωρεάν εργασία ακόμη και από προπτυχιακούς φοιτητές στο κομμάτι της έρευνας και τώρα ακόμη και υπενοικίαση των υπερσύγχρονων πανεπιστημιακών εργαστηρίων για επιχειρηματική έρευνα (στις λεγόμενες spin – off εταιρίες ή αλλιώς “τεχνοβλαστοί”). Παράλληλα η δομή πρέπει να προσιδιάζει σε αυτή μιας επιχείρησης με αποκομμένη διοίκηση (Συμβούλιο Ιδρύματος) από των έλεγχο φοιτητών και εργαζόμενων και πειθάρχηση των τελευταίων, ώστε να εξασφαλίζεται η “ομαλή” λειτουργία της.
Ήδη στο πανεπιστήμιο δυτικής Μακεδονίας, τελείως απροκάλυπτα η ΔΕΗ (που οδεύει προς ιδιωτικοποίηση), ίδρυσε 3 έδρες με γνωστικά αντικείμενα που θα της φέρουν άμεσα ερευνητικά αποτελέσματα για αύξηση των κερδών της.

Τι αλλαγές θα φέρει ο εσωτερικός κανονισμός στις σπουδές μας;

ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΠΤΥΧΙΟΥ – ΓΝΩΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ – ΕΝΤΑΣΗ ΤΑΞΙΚΩΝ ΦΡΑΓΜΩΝ
Τι λέει ο νόμος? Οι σπουδές διαρθρώνονται σε τρεις κύκλους, τον πρώτο (προπτυχιακές σπουδές a.k.a. bachelor = 3 έτη σπουδών = 180 πιστωτικές μονάδες), τον δεύτερο (μεταπτυχιακές σπουδές a.k.a. master = 2 έτη σπουδών = το λιγότερο 60 πιστωτικές μονάδες) και τον τρίτο (διδακτορικές σπουδές a.k.a. doctorate = 3 έτη = το λιγότερο 30 πιστωτικές μονάδες και διδακτορική διατριβή).
Τι εννοεί ο νόμος? Μ’ αυτόν τον τρόπο διασπάται η ενιαιότητα του πτυχίου το οποίο αντικαθίσταται από τον ατομικό φάκελο προσόντων τον οποίο θα γεμίζει ο καθένας ξεχωριστά με πιστωτικές μονάδες. Πλέον δε θα έχουμε πτυχίου παιδαγωγού αλλά ένα πτυχίο – καρότσι(!) από σούπερ μάρκετ, καθώς θα ψωνίζουμε πιστωτικές μονάδες από διαφορετικές σχολές, χωρίς απαραίτητα να σχετίζονται με το αντικείμενό μας αλλά με τις ανάγκες του εργοδότη με τον οποίο θα βγούμε να διεκδικήσουμε μία θέση εργασίας στη βάση του ανταγωνισμού με τον διπλανό μας.
Το νέο μοντέλο εργαζομένου που θα προκύπτει είναι:
·                     πειθήνιος και εντατικοποιημένος, που από τους ακραίους ρυθμούς σπουδών θα περνάει στα ακραία ωράρια εργασίας χωρίς κανένα δικαίωμα συλλογικής διεκδίκησης
·                     ευέλικτος και ανταγωνιστικός, που θα τρέχει για να μαζέψει νέες επί-πληρωμή πιστωτικές μονάδες για να συμπληρώσει τον φάκελο προσόντων, με επανακαταρτίσεις της δια βίου «μάθησης», ώστε να εκπληρώνει την προσδοκία για «αλλαγή 7 επαγγελμάτων», στην καριέρα του.
·                     Αμόρφωτος και υπερεξειδικευμένος, με διάσπαρτες κατακερματισμένες γνώσεις, χωρίς συνολική εποπτεία του αντικειμένου του, που θα του έδινε τη δυνατότητα να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του, να τον κρίνει και να τον αλλάξει.
Οι τρεις κύκλοι σπουδών χωρίζονται μεταξύ τους με οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς. Ήδη μέσα στο κατακαλόκαιρο πέρασαν δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, ενώ κατεύθυνση του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), πέρα από μια σειρά «διαμαντιών» είναι η επιβολή διδάκτρων εδώ και τώρα στα προπτυχιακά και η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων ως ισότιμων με τα δημόσια πανεπιστήμια.
 Το Συμβούλιο Ιδρύματος (που όλοι ξέρουμε από ποιους απαρτίζεται (μανατζαρέους που δεν έχουν καμία σχέση με την πανεπιστημιακή κοινότητα και καθηγητές-τσιράκια του Υπουργείου) αποφασίζει τον ορισμό ή μη διδάκτρων και του ύψους τους για τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών του ιδρύματος, ύστερα από γνώμη του Κοσμήτορα της αντίστοιχης σχολής Η επιβολή διδάκτρων και εξεταστικών φίλτρων, εντείνει ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς με αποτέλεσμα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών να αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΑ ΦΙΛΤΡΑ – ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ
Τι λέει ο νόμος; Ο φοιτητής εγγράφεται στη σχολή στην αρχή κάθε εξαμήνου. Αν δεν εγγραφεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα, διαγράφεται αυτοδικαίως από τη σχολή. Ταυτόχρονα, μετά το πέρας της περιόδου κανονικής φοίτησης, που ισούται με τον ελάχιστο αριθμό των αναγκαίων για την απονομή του τίτλου σπουδών εξαμήνων, σύμφωνα με το ενδεικτικό πρόγραμμα σπουδών της σχολής, προσαυξημένο κατά τέσσερα εξάμηνα(ν+2), ο φοιτητής διαγράφεται από το πρόγραμμα.
Τί εννοεί ο νόμος? Αυτό σημαίνει πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και εάν κάποιος δεν είναι πλήρως αφοσιωμένος σε αυτές (εάν εργάζεται ή εάν μένει σε άλλη πόλη ή εάν απλά θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό εκείνο το διάστημα στη ζωή του!) θα διαγράφεται. Αυτό από τη μια αποκλείει αυτόματα μια τεράστια μερίδα φοιτητών, κυρίως από λαϊκές οικογένειες, που αναγκάζονται να εργαστούν για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, κάτι που εντείνει ακόμη περισσότερο τους ταξικούς φραγμούς. Βέβαια, για τους εργαζόμενους, έχουν προβλέψει να ρίξουν στάχτη στα μάτια, καθώς για αυτούς που δηλώνουν επίσημα 20 ώρες την εβδομάδα υπάρχει ειδική ρύθμιση. Ποιος όμως δουλεύει ασφαλισμένος και μάλιστα τόσες ώρες, στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα;
Επίσης, εάν κάποιος αποτύχει περισσότερες από τρεις φορές σε ένα μάθημα, θα εξετάζεται από «ειδική» τριμελή επιτροπή, χωρίς τον διδάσκοντα, ώστε να αποδείξει την αξία του να συνεχίσει τις σπουδές. Εάν αποτύχει κι εκεί 3 φορές, θα βλέπει το δρόμο της εξόδου. Επομένως, πλήρης εντατικοποίηση σπουδών, με απόλυτη αφοσίωση στις φοιτητικές υποχρεώσεις, χωρίς να υπάρχει χρόνος για συλλογικές διεκδικήσεις, διασπώντας τους φοιτητικούς συλλόγους και οδηγώντας τους φοιτητές στον ατομικό δρόμο και στον ανταγωνισμό.

ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΕΣ ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ – ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ
Τι λέει ο νόμος? Το ίδρυμα χορηγεί σε φοιτητές του βραβεία και υποτροφίες, με κριτήριο την επίδοσή τους στις σπουδές. Οι φοιτητές πρώτου κύκλου σπουδών έχουν δικαίωμα να λάβουν άτοκο εκπαιδευτικό δάνειο από πιστωτικά ιδρύματα (τράπεζες) της χώρας, με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
Το πανεπιστήμιο χορηγεί σε σύμπραξη με τις τράπεζες (κάτι πρέπει να βγάλουν κι αυτές), δάνεια στους φοιτητές με βάση ανταποδοτικά κριτήρια, δηλαδή ανάλογα με το πόσο συνεπείς (aka εντατικοποιημένοι) είναι στις σπουδές τους. Έχουν όμως υποχρέωση να τα αποπληρώσουν είτε με τον πρώτο τους μισθό – χρεώνοντάς  τους στην ουσία για μια ζωή (Στις ΗΠΑ  το 50% των αντρών αποφοίτων κατατάσσεται στον κατοχικό στρατό στο Ιράκ, ενώ πάν από το 1/4 των γυναικών δουλεύει στη βιομηχανία του σεξ!), είτε με εργασία σε διοικητικές θέσεις του πανεπιστημίου με απροσδιόριστο μισθό και εργασιακές σχέσεις, καλύπτοντας το κενό των διοικητικών που έχουν απολυθεί.
Σημειωτέο ότι η αξιολόγηση του κάθε τμήματος που σχετίζεται με τη χρηματοδότησή του, βελτιώνεται σε περίπτωση που το τμήμα έχει ιδρύσει προγράμματα “αριστείας” (ανταποδοτικές υποτροφίες), προγράμματα “Δια Βίου Μάθησης” (επί πληρωμή σεμινάρια με ECTS) και προγράμματα “σύντομου κύκλου σπουδών”(2ετή προγράμματα χωρίς κανένα γνωστικό αντικείμενο ή επαγγελματικό δικαίωμα – χειρότερα και από ΙΕΚ!).

ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΣΥΓΓΡΑΜΑΤΩΝ
Τί λέει ο νόμος? Διδακτικό σύγγραμμα θεωρείται κάθε έντυπο ή ηλεκτρονικό βιβλίο (...), το οποίο ανταποκρίνεται στο γνωστικό αντικείμενο ενός μαθήματος και καλύπτει ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης
Τί εννοεί ο νόμος? Τη θέση των βιβλίων έρχονται να πάρουν τα ηλεκτρονικά συγγράμματα. Αν δε θέλουμε να βάλουμε όλοι γυαλιά του χρόνου θα πρέπει να τα εκτυπώνουμε με δικά μας χρήματα (όπως γίνεται πλέον και με τα corpus), προσθέτοντας ένα ακόμη δυσβάσταχτο βάρος σε όσους ήδη δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.

ΑΥΤΑΡΧΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Ουσιαστικά ο Κανονισμός αποτελεί η τελευταία ευκαιρία που προσφέρει το Υπουργείο στους Πρυτάνεις να αποδείξουν τη χρησιμότητα τους στο «νέο» πανεπιστήμιο και να τους επιτρέψει να διατηρήσουν κάποιο ρόλο, καθώς οι εσωτερικοί κανονισμοί συγκροτούνται από επιτροπές που έχει ορίσει η πρυτανεία. Βέβαια σε περίπτωση που αυτό δε γίνει υπάρχει η πρόβλεψη να συγκροτηθούν από το Συμβούλιο ιδρύματος ή ακόμη και με υπουργικό διάταγμα (!) καταργώντας πλήρως το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου.
Τα οικονομικά του πανεπιστήμιου (το “που πάνε τα λεφτά Άρη!”) αποφασίζονται απ΄ τον πρύτανη, εγκρίνονται όμως από το Συμβούλιο Ιδρύματος (ΣΙ), στο οποίο υπερεξουσία αποκτά ο Γραμματέας (που οφείλει να έχει εμπειρία ως manager!), ενώ η παρουσία των φοιτητών που αποτελούν την πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας, εκπροσωπούνται από τον “ένα φοιτητή της καρδιάς μας” μέσα από αντιδημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο).
Το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, που στην ουσία ορίζει τη δημοκρατική και αυτόνομη λειτουργία του, κάτι που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο από το '79, καταργείται και τη θέση των αιρετών, από τις γενικές συνελεύσεις, εκπροσώπων της κάθε σχολής (κοσμήτορες πρόεδροι), παίρνουν απροκάλυπτα μάνατζερ που πλέον διορίζονται από το ίδιο το συμβούλιο ιδρύματος και τα τσιράκια των επιχειρηματιών και του υπουργείου. Επίσης και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των σχολών πρέπει να είναι “αποδεκτοί” από το συμβούλιο ιδρύματος για να θέσουν υποψηφιότητα, κάτι που στην ουσία σημαίνει ότι πρέπει να δηλώνουν υπέρ του νόμου πλαισίου – κάτι σαν δήλωση φρονημάτων.
Αλλά και γενικότερα ορίζεται πειθαρχικό για όποιο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας παραβιάζει στο νέο εσωτερικό κανονισμό, οδηγώντας στην ποινικοποίηση των ιδεών και σε συνδυασμό με την κατάργηση του ασύλου στην ακόμη εντονότερη καταστολή του φοιτητικού κινήματος και των συλλογικών διαδικασιών.  Αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει η λεγόμενη “Επιτροπή δεοντολογίας”, συμμορφώνοντας την εσωτερική λειτουργία των πανεπιστημίων με τη “σιγή ιχθύος” που επικρατεί στο εσωτερικό μιας επιχείρησης. Η τρομοκρατία και η καταστολή παίρνουν τη θέση τους και θεσμικά στα πανεπιστήμια!
Αυξημένο ρόλο αποκτά και η Α.ΔΙ.Π. (Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας), η οποία θα καθορίζει την χρηματοδότηση του τμήματος σύμφωνα με την εξωτερική αξιολόγηση, δηλαδή με το πόσο έχει εναρμονιστεί το τμήμα με το νόμο. Ιδρύεται όμως και το Οικονομικό Συμβούλιο, ως βασικός
διαχειριστής των οικονομικών του κάθε ιδρύματος, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε ίδρυμα (ή σχολή) να χαράξει τη δική του οικονομική πολιτική ξεκάθαρα προς το συμφέρον του κεφαλαίου (ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας Παν/μίων, χορηγίες από ιδιώτες, επενδύσεις, δίδακτρα, εργολαβίες κλπ).

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ
Τί λέει ο νόμος? Ο Συνήγορος του φοιτητή έχει σαν αρμοδιότητες ''τη διαμεσολάβηση μεταξύ φοιτητών και καθηγητών ή φοιτητών και διοικητικών υπηρεσιών του ιδρύματος, την τήρηση της νομιμότητας στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής ελευθερίας, την αντιμετώπιση φαινομένων κακοδιοίκησης και τη διαφύλαξη της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος''.
Τί εννοεί ο νόμος? Το όργανο αυτό έρχεται να δέσει με το προαναφερθέν κλίμα ασφυκτικής νομιμότητας και τάξης προσθέτοντας κάτι από χούντα με τα καθήκοντα ανακριτή που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας. Στόχο έχει την τρομοκράτηση και τη δημιουργία ενός καθεστώτος μέσα στα πανεπιστήμια με σκοπό να χτυπηθεί και στην ιδανική περίπτωση να εξαφανιστεί φοιτητικός συνδικαλισμός και η ως τώρα δυναμική και εκρηκτικότητα του φοιτητικού κινήματος σαν μοχλός περεταίρω κοινωνικών ανατροπών και εκτός πανεπιστημίου.

Απέναντι σε όλα αυτά, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να βγει ενιαίο και με συνολικό αγώνα τόσο για τη μη ψήφιση των εσωτερικών κανονισμών όσο και για τη συνολική ανατροπή του νόμου. Να βαδίσει ξανά στις αγωνιστικές παρακαταθήκες των καταλήψεων του 2011, του μπλοκαρίσματος των συμβουλίων ιδρύματος και του κοινού αγώνα με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια εντός και εκτός πανεπιστημίου.
Είναι ανάγκη και αυτή τη φορά να βαδίσουμε το δρόμο του συλλογικού ανυποχώρητου αγώνα, να ορθώσουμε τείχος απέναντι στις διαγραφές, τη διάσπαση των πτυχίων μας και την υπαγωγή της γνώσης στις ανάγκες του κεφαλαίου.

ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ – ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥΣ,
ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ
ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΕΕ – ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ
ΔΗΜΟΣΙΑ – ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ _ ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ



Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

«Καταδικάζουμε τη σχολική βία απ΄όπου κι αν προέρχεται…»

«Καταδικάζουμε τη σχολική βία απ΄όπου κι αν προέρχεται…»
…Εκτός αν την προκαλούμε εμείς!

(Κείμενο παρέμβασης για την εκδήλωση που γίνεται
στη σχολή μας για το πρόγραμμα του σχολικού εκφοβισμού)

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μια ιδιαίτερη «ευαισθησία» του υπουργείου παιδείας για το ζήτημα της βίας στα σχολεία, ονομάζοντας την «σχολικό εκφοβισμό» ή «bullying», που γι’ αυτό το λόγο έχει δημιουργήσει ένα «εξειδικευμένο» πρόγραμμα για «ειδικούς» δασκάλους και ψυχολόγους με σκοπό την πρόληψη και την αντιμετώπιση. Αλήθεια το υπουργείο όμως έχει αναρωτηθεί πριν νοιαστεί τόσο να λύσει το πρόβλημα, από πού πηγάζει αυτό; Και σε τι σχολείο ποιανού εκπαιδευτικού συστήματος έχει προκύψει η βία που με τόση θέρμη θέλει να καταπολεμήσει;
Η βία στα σχολεία μάλλον δεν έχει έρθει από το πουθενά. Αντιθέτως σε μια κοινωνία όπου υπάρχει εκμετάλλευση και κοινωνικές ανισότητες η βία είναι μια δεδομένη κατάσταση που δε θα έλειπε από το σχολείο, το οποίο στην ουσία συντηρεί και αναπαράγει τις υπάρχουσες δομές της κοινωνίας. Σε ένα σχολείο όπου προάγεται ο συνεχής ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών-τριων, και κυριαρχεί η λογική του ατομικού δρόμου και της προσωπικής επιτυχίας, όπου μέσω εξεταστικών φίλτρων οι μαθητές/τριες ιεραρχούνται και κατατάσσονται ανάλογα με τις «επιδόσεις» τους,  δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για συλλογικότητα και αλληλεγγύη. Αντίθετα η βία ανάγεται ως αυταξία και ως ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης και επιτυχίας σε όλες τις εκφάνσεις της σχολικής ζωής και της καθημερινότητας των παιδιών. Μιας καθημερινότητας που για τα παιδιά των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων είναι ακόμα πιο επιβαρυμένη τόσο στο σχολείο όπου έρχονται να ανταγωνιστούν με άνισους όρους καθώς το πολιτισμικό τους κεφάλαιο είναι πιο περιορισμένο, όσο και στην καθημερινότητα τους που όταν έχουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης, μάλλον δεν θα μπορούν να τα παν καλά και στο σχολείο.
Επίσης να υπενθυμίσουμε στους «καλοθελητές» των προγραμμάτων ότι βία δεν είναι μόνο ο εκφοβισμός μεταξύ των παιδιών αλλά είναι και το στοίβαγμα των παιδιών σε τάξεις των 30 ατόμων, οι απολύσεις και οι μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών που αφήνουν τα σχολεία χωρίς προσωπικό, το εξοντωτικό ωράριο και η εντατικοποίηση των σπουδών των μαθητών/τριών αλλά και η οικονομική εξαθλίωση που βιώνουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους, καθώς βλέπουμε όλο και συχνότερα παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα ή να πεθαίνουν από μαγκάλια. Βία είναι ο αποκλεισμός από τα δημόσια αγαθά, από τη δωρεάν παιδεία, την δωρεάν υγεία, από την εργασία. Βία είναι η ανεργία και το άγχος για επιβίωση. Βία είναι ο εκφασισμός της κοινωνίας και η εισχώρηση ακόμα και μέσα στο σχολείο φασιστικών ιδεολογιών με θύματα τους, τα παιδιά των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων, όπως οι μετανάστες, οι ανάπηροι, οι φτωχοί μαθητές.
Γιατί το υπουργείο λοιπόν δεν κάνει κάτι και για αυτή τη βία που υπάρχει στα σχολεία;
Μα γιατί η ίδια η κυβέρνηση είναι αυτή που την προκαλεί! Μια κυβέρνηση των μνημονίων που σε πλήρη σύμπλευση με την ΕΕ, και το ΔΝΤ, έχουν φέρει τον λαό στα όρια του, προφανώς δεν αναγνωρίζει την ταξικότητα και την κοινωνική καταβολή αυτού του φαινομένου και τη συμφέρει η αναγωγή του σε ψυχολογικούς παράγοντες. Το όλο εγχείρημα του προγράμματος του εκφοβισμού είναι τελείως υποκριτικό από την πλευρά της, μιας και ο τρόπος που το αντιμετωπίζει δείχνει ότι τελικά ο στόχος της είναι ο κοινωνικός έλεγχος και η καταστολή και όχι η πάταξη των αιτιών που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα, γιατί το τελευταίο μάλλον θα την έφερνε αντιμέτωπη με τις πολιτικές της!

Καμία ημερίδα και κανένα πρόγραμμα ενάντια στον εκφοβισμό δε θα λύσουν το πρόβλημα αυτό, όταν αγνοούν τη ρίζα του και στοχεύουν σε διαχειριστικές λύσεις αλλά κυρίως όταν διοργανώνονται από αυτούς που προκαλούν την ίδια τη βία! Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες και μέσα από το μαζικό κίνημα που θα στοχεύσει στην κατάργηση των βίαιων εκμεταλλευτικών σχέσεων τόσο στην κοινωνία όσο και στο σχολείο αλλά και στη δημιουργία μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας όπου θα κυριαρχούν οι συντροφικές σχέσεις και η αλληλεγγύη.