Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ. στο παιδαγωγικό

Για δύο δολοφονίες που μόνο «μεμονωμένα περιστατικά» δεν ήταν…

Δεκέμβρης του 2008

“15χρονος νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρες αστυνομικού”.

Μούδιασμα. Αμφισβήτηση. Δεν μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο. Το τηλέφωνο! Το τηλέφωνο! Μια μόνο στιγμή χρειάστηκε και σε λίγο ήμασταν στην πορεία. Τα πανό ήταν ήδη έτοιμα: ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ. Σύντροφοι, φίλοι, γνωστοί, παιδιά, καθηγητές οικογενειάρχες ήταν όλοι εκεί... τη Δευτέρα η πορεία είναι τεράστια. Έχουμε καταλάβει ότι είμαστε πάρα πολλοί και πολλές. Ο δρόμος αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη: “Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες”, “Εργάτες απολύει και νέους εκτελεί, κάτω η χούντα του Καραμανλή” κι “ΕΛΑΣ ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών”. Από το βάθος ξεπροβάλει ένα τεράστιο πλήθος οργισμένων πιτσιρικάδων από σχολεία της πόλης. Η εικόνα είναι συγκινητική. Από παντού έρχονται μηνύματα ότι οι μαθητές φεύγουν από τα σχολειά, διαδηλώνουν κι επιτίθενται στα αστυνομικά τμήματα. Στις σχολές κυκλοφορούν οι πρώτες αφίσες με τη φωτογραφία του Αλέξη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΕ ΣΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '08. ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΧΑΜΕ ΥΠΟΚΛΙΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ

Η σφαίρα που έδινε τέλος στη ζωή του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το οπλισμένο χέρι του ειδικού φρουρού Ε. Κορκονέα το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του '08 έμελλε να σφραγίσει τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερση που γνώρισε η χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά.

Η δολοφονία ενός 15χρονου αγοριού ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη φαινομενικά φιλήσυχη ελληνική κοινωνία του 2008, η οποία έμπαινε αργά και σταθερά στην εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε ένα χρόνο νωρίτερα στις ΗΠΑ και εγγυόταν ότι αυτή η γενιά θα ζήσει σίγουρα χειρότερα από την προηγούμενη.

Μια γενιά που τη βάφτισαν των 700 ή και λιγότερων ευρώ (350 σήμερα), που την έστειλαν στα “Δημόσια” Πανεπιστήμια για να την πετάξουν στο 67,5% της ανεργίας ή στο τσουβάλι των 250000 που μετανάστευσαν. Μια γενιά χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό, χωρίς ελπίδες και με γκρέμισμένα όνειρα.

Αλλά και μια γενιά που ενηλικιώθηκε βίαια στο δρόμο του συλλογικού αγώνα. Ο Δεκέμβρης άφησε νέες μορφές δράσης, καθόρισε κινηματικές μορφές όπως καταλήψεις δημόσιων κτιρίων (δημαρχεία, εργατικά κέντρα, ΕΡΤ), συνελεύσεις γειτονιών, συντονισμούς αγωνιζόμενων κομματιών που παραμένουν σημαντικές μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως αποτέλεσε μια εξεγερτική υποδοχή της κρίσης. Μπορεί να μην πετύχαμε μέχρι στιγμής την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής αλλά η πρόσφατη κληρονομιά του Δεκέμβρη συνέβαλε  στους τεράστιους αγώνες λαού και νεολαίας των προηγούμενων χρόνων ενάντια στα μνημόνια και στις κυβερνήσεις της ΕΕ που τα επιβάλλουν.

Ο Δεκέμβρης μπορεί να μην έδωσε την απάντηση, έθεσε όμως τα ερωτήματα σαν μια εικόνα από το μέλλον που ακόμα αναζητούν απάντηση. Η κρίση που τότε άρχισε να φανερώνει τα σημάδια της, σήμερα έχει βυθίσει έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το “μαύρο μέλλον” για το οποίο μιλούσαν οι προκηρύξεις, είναι εδώ.

Δεκέμβρης του 2013

Η 13χρονη Σάρα από τη δυτική Θεσσαλονίκη πεθαίνει από τις αναθυμιάσεις ενός αυτοσχέδιου μαγκαλιού που είχε φτιάξει με τη μητέρα της για να ζεσταίνονται. Τρεις μήνες πριν τους είχαν κόψει το ρεύμα ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΑΝΕΡΓΗ. Είναι το δεύτερο τέτοιο περιστατικό μετά  τους συμφοιτητές μας στη Λάρισα που πέθαναν με τον ίδιο τρόπο. Το είχε πει άλλωστε ο Σαμαράς: «όποιος δεν προσαρμόζεται στο περιβάλλον, πεθαίνει»! Ναι, μπορεί η Σάρα να μην έσβησε από σφαίρα, έσβησε όμως από τις δολοφονικές πολιτικές της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και της τρόικας. Γιατί για εμάς είναι δολοφονία να κόβουν το ρεύμα σε φτωχούς ανθρώπους μες στο καταχείμωνο.  Γιατί για εμάς είναι δολοφονία χιλιάδες συμπολίτες μας να μην έχουν πρόσβαση σε θέρμανση. Γιατί για εμάς είναι δολοφονία να πηγαίνουν τα παιδιά κρυωμένα και πεινασμένα στο σχολείο. Αυτή είναι η ανάπτυξη, η έξοδος από τα μνημόνια που ευαγγελίζονται. Στρατιές ανέργων, ειδικά στη νεολαία, λαός που δεν έχει πρόσβαση ούτε στα αυτονόητα αγαθά και ένα μέλλον που όσο περνάει ο καιρός διαφαίνεται και πιο σκοτεινό.

 

Δεκέμβρης του 2014

Μετά από μια περίοδο αδράνειας και αναμονής, η νεολαία βγαίνει και πάλι στο δρόμο ενάντια σε όσους τσακίζουν το παρόν και το μέλλον της, ενάντια σε όσους σβήνουν τα όνειρά της. Από τους μαθητές που προχωρούν σε καταλήψεις ενάντια στο νέο Λύκειο – κάτεργο μέχρι τους φοιτητές  που αντιστέκονται στη νέα εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το μαύρο μέλλον της ανεργίας, της επισφάλειας, της εκμετάλλευσης. Το σύστημα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα σε αυτές τις περιπτώσεις – επιστρατεύει τη βία και τον αυταρχισμό. ΜΑΤ και σεκιούριτι μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές και τους μαθητές σε έναν παροξυσμό βίας, ακόμα και τις μέρες εορτασμού της «γιορτής της Δημοκρατίας», της επετείου του Πολυτεχνείου. 

Το αποκορύφωμα: 6 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ο φίλος του Νίκος Ρωμανός πετυχαίνει μέσα από τη φυλακή την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και διεκδικεί το αυτονόητο και νόμιμο δικαίωμά του σε εκπαιδευτικές άδειες για να μπορεί να σπουδάζει. Το σύστημα όμως είναι αμείλικτο. Ο Νίκος βρίσκεται σε απεργία πείνας εδώ και 20 μέρες με αποτέλεσμα να είναι σε κίνδυνο η ίδια του η ζωή! 

     «Χούντα είναι, θα περάσει»

Δε θα περάσει. Τουλάχιστον όχι μόνη της. Αυτή τη στιγμή η γενιά μας έχει τρεις επιλογές. Ή θα κάτσει σπίτι της περιμένοντας την «ανάπτυξη» (δηλαδή τη συνέχιση των αντιλαϊκών μέτρων), ή θα περιμένει να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ μπας και «αλλάξει τα πράγματα» ή θα βαδίσει στα χνάρια του Δεκέμβρη του ‘08! Όλα αυτά που ζούμε δεν είναι μονόδρομος! Μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας! Ο φετινός Δεκέμβρης πρέπει να μας βρει και πάλι στο δρόμο του αγώνα.  Γιατί σήμερα έχουμε κάθε μέρα και μια πολιτική δολοφονία. Είτε είναι ο Φύσσας από χέρι φασίστα, είτε τα παιδιά στη Λάρισα και η μικρή στην Ξηροκρήνη, είτε ο θάνατος για ένα εισιτήριο, είτε οι χιλιάδες αυτοκτονίες και ο καθημερινός θάνατος της ανεργίας και των διαλυμένων ονείρων που επιβάλλει η συγκυβέρνηση της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Γιατί η φτώχεια είναι ο μεγαλύτερος θάνατος.

Γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ.

Γιατί τα δικαιώματά μας δημιουργούν εξεγέρσεις και οι ανάγκες μας γράφουν ιστορία!

ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ_ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ

  

ΟΛΟΙ/ΕΣ στη ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ του ΠΤΔΕ ΠΕΜΠΤΗ 4/12 στις 15:00 στο ισόγειο του Πύργου!