Η κυβέρνηση άλλαξε, οι ανάγκες μας όχι!

Μπαίνοντας στο δεύτερο μήνα της θητείας νέας κυβέρνησης θα λέγαμε ότι τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει στην καθημερινότητά μας, είτε σε επίπεδο σπουδών είτε σε ευρύτερα κοινωνικό. Αντίθετα, οι προεκλογικές μεγαλοστομίες για το τέλος των μνημονίων και της λιτότητας διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Η τρόικα μετονομάστηκε σε «θεσμούς» (ή «το γκρουπ των Βρυξελλών» ή όπως αλλιώς το πουν αυτή τη βδομάδα), το μνημόνιο σε «συμφωνία – γέφυρα» και η υποταγή στις εντολές των αγορών και των τραπεζών σε «δημιουργική ασάφεια» που και σαφέστατη είναι και καθόλου δημιουργική για το λαό και τη νεολαία που καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες τις κρίσης. 

Ας δούμε όμως πώς αντανακλώνται όλα αυτά στην καθημερινότητά μας.

Υπό το πρίσμα του πανεπιστημίου η διάλυση που προκάλεσαν οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων παραμένει ακλόνητη. Ο νόμος Διαμαντοπούλου, του οποίου η κατάργηση αποτέλεσε πάγιο αίτημα του φοιτητικού κινήματος, δεν αμφισβητείται από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά προτείνεται μόνο η «βελτίωσή» του μέσα από διάλογο. Την ίδια στιγμή, η συνεχής υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων και η απόλυση προσωπικού τα έχει φέρει σε οριακή κατάσταση, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται ή και να καταργούνται οι φοιτητικές παροχές και η φοιτητική μέριμνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Πανεπιστήμιο Κρήτης και η κατάργηση της δωρεάν σίτισης των φοιτητών λόγω υποχρηματοδότησης του ιδρύματος και της άρνησης του Υπουργείου Οικονομικών να εγκρίνει το αναγκαίο κονδύλι. Αντίστοιχα προβλήματα βιώνουμε και στο ΑΠΘ, όπου το κλείσιμο της πάνω Λέσχης μετά το πέρασμά της σε ιδιωτικές εργολαβίες προκαλεί απάνθρωπες ουρές, ενώ ο όλο και πιο αυστηρός έλεγχος στην είσοδο αποτελεί «προάγγελο» επιβολής αντιτίμου όπως ήδη ισχύει στην επίσης ιδιωτικοποιημένη λέσχη του ΠΑΜΑΚ. Εκτός αυτού, το κόστος σπουδών όλο και αυξάνεται και οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούμε να ανταπεξέλθουμε. Η περικοπή των συγγραμμάτων και των δωρεάν σημειώσεων που μας αναγκάζει να τις εκτυπώνουμε από την τσέπη μας, οι συνεχείς αυξήσεις του ΟΑΣΘ και τα έξοδα των πρακτικών ασκήσεων κάνουν την ολοκλήρωση των σπουδών μας αδύνατη, τη στιγμή που η φοιτητική μέριμνα όλο και περικόπτεται. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε άλλο αυτήν την κατάσταση! Εδώ και τώρα να παλέψουμε για τη γενναία αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης του πανεπιστημίου ώστε να μπορεί να λειτουργεί αλλά και να καλύπτει το κόστος των σπουδών μας!

Αυτοδιοίκητο πανεπιστημίου – δημοκρατικό πανεπιστήμιο (;;)

Ο Νόμος Διαμαντοπούλου καταργεί στην πράξη το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου το οποίο πλέον διοικείται από το Συμβούλιο Ιδρύματος. Το τελευταίο αποτελείται από άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την φοιτητική και ακαδημαϊκή πραγματικότητα. Πρόκειται ως επί το πλείστον για άτομα της αγοράς και του επιχειρηματικού κόσμου που αποφασίζουν για τα  όργανα του πανεπιστημίου καθώς και για την πολιτική που ακολουθεί το πανεπιστήμιο χωρίς να ελέγχονται από κανένα. Έτσι ο λόγος, οι ανάγκες, οι διεκδικήσεις καθώς και η παρέμβαση των φοιτητών στα όργανα του πανεπιστημίου εκμηδενίζεται. Το Συμβούλιο Ιδρύματος εισάγει μία τεχνοκρατική αντιμετώπιση στα καθημερινά μας προβλήματα αντιμετωπίζοντας τα πάντα σαν αριθμούς. Παραγκωνίζει  τις κοινωνικές ανάγκες φοιτητών και εργαζομένων μέσα στο πανεπιστήμιο  καθώς και τον κοινωνικό ρόλο του πανεπιστημίου, υποβαθμίζει τη λειτουργία με σκοπό το κέρδος του εκάστοτε ιδιώτη. Απαιτούμε την ανατροπή αυτού του αυταρχικού θεσμού χωρίς καμία  διάθεση υπεράσπιση του προηγούμενου μοντέλο του ξεπεσμού, της διαφθοράς και της κομματικής συνδιαλλαγής. Να οργανώσουμε τις δικές μας διαδικασίες, τις γενικές  συνελεύσεις  των συλλόγων οι οποίες σε συντονισμό με τις αντίστοιχες  διαδικασίες εργαζομένων μέσα στα πανεπιστήμια (καθηγητές, διοικητικοί κλπ) θα έχουν τον λόγο για  ολόκληρη την λειτουργία του πανεπιστημίου.

Ζωή μετά τις σπουδές – εργασιακή προοπτική

Παρά τις τεράστιες ανάγκες για δασκάλους και δασκάλες στα σχολεία και τα χιλιάδες κενά, για άλλη μία χρονιά δεν έγιναν μόνιμοι διορισμοί. Το πτυχίο μας αποτελεί απλά ένα χαρτί που οδηγεί στην ανεργία και η διέξοδος για τους περισσότερους και τις περισσότερες από εμάς βρίσκεται σε άθλιες, κακοπληρωμένες δουλειές με μηδενικά δικαιώματα που μπορεί να φαντάζουν προσωρινές αλλά μάλλον ήρθαν για να μείνουν. Δεν είναι τυχαίες και οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της ανεργίας (τις οποίες υιοθετεί πλήρως η νέα κυβέρνηση): τα περίφημα προγράμματα voucher της πεντάμηνης ανασφάλιστης εργασίας για 500 ευρώ το μήνα και μετά επιστροφή στην ανεργία. Πλέον ο εργασιακός μεσαίωνας έφτασε να φαντάζει αυτονόητος στη συνείδησή μας και αιτήματα για μόνιμη δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και δικαιώματα να θεωρούνται εκτός τόπου και χρόνου. Σε σύγκρουση με αυτήν την κατάσταση πρέπει άμεσα να παλέψουμε για άμεσους διορισμούς δασκάλων στα σχολεία, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση των voucher και κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και κατάργηση των ατομικών, άμεση καταβολή επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους!

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ!

Απέναντι στις εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «αναμονή» και διάλογο σε «ρεαλιστικά» πλαίσια το φοιτητικό κίνημα πρέπει να απαντήσει με άμεσο αγώνα για την επιβολή των αναγκών και των αιτημάτων του!  Ο αγώνας αυτός δε μπορεί παρά να περνάει μέσα από τις Γενικές μας Συνελεύσεις, μέσα από το συντονισμό και την κοινή δράση με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους και τα αγωνιζόμενα κομμάτια της νεολαίας και του λαού!

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΜΕ

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΠΤΔΕ

ΤΕΤΑΡΤΗ 18/3 12:00

ΑΙΘΟΥΣΑ ΙΣΟΓΕΙΟΥ ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ