Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Αποτελέσματα εκλογών Συλλόγου Φοιτητών ΠΤΔΕ

2015
Α.Ρ.ΠΑ. - Ε.Α.Α.Κ.:    94    (4 έδρες)
ΠΚΣ:                          80     (3 έδρες)
ΔΑΠ - ΝΔΦΚ:              34     (2 έδρες)
Λευκά - άκυρα:           9
Σύνολο:                    217


2014
Α.Ρ.ΠΑ. - Ε.Α.Α.Κ.:   93    (4 έδρες)
ΠΚΣ:                        111    (4 έδρες)
ΔΑΠ - ΝΔΦΚ:             32     (1 έδρα)
Λευκά - άκυρα:          8
Σύνολο:                   244


Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Στις 13 Μάη η γενιά μας παίρνει θέση μάχης!

Ηρθε η ώρα…
Να τους εξαφανίσουμε!

Η ΔΑΠ είναι η παράταξη της ΝΔ, του κόμματος των μνημονίων, της εξαθλίωσης του λαού μας, της κυβέρνησης που έκλεισε χιλιάδες σχολεία και απέλυσε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, που τσάκισε τα δικαιώματα των εργαζομένων για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που μετά από 4 χρόνια καταστροφικής κυβέρνησης ζητάει να παρθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα (μείωση συντάξεων, αύξηση φόρων). Ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει στήριξη των πολιτικών εξαθλίωσης του λαού και της νεολαίας. Επίσης, σημαίνει στήριξη των σχεδίων της για το πανεπιστήμιο. Σχέδια που αφορούν την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και του επιχειρηματικού πανεπιστημίου σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου και της ΕΕ. Η ΔΑΠ μιλά για επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και την «προετοιμασία» των φοιτητών για την αγορά εργασίας (ποια αγορά εργασίας άραγε, όταν το ποσοστό ανεργίας στους νέους αγγίζει το 64%) και ενθαρρύνει τους φοιτητές να μη συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία επιθυμώντας άβουλες και ανενημέρωτες μάζες, που τους απασχολεί μονάχα το πτυχίο τους ή τα διάφορα «προσόντα» που πρέπει να μαζέψουν και καθόλου το μέλλον του Πανεπιστήμιου ή του διπλανού τους. Στήριξε τους διάφορους νόμους διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου (Διαμαντο-πούλου, κ.α.), τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και την περικοπή των φοιτητικών παροχών.  Στοχεύει στη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων αφαιρώντας την δυνατότητα από τους φοιτητές να διεκδικούν και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, οργανώνει σεμινάρια επιχειρηματικότητας, βραδινές εξόδους σε μπουζούκια, εκδρομές στο Μπάνσκο για σκι δείχνοντας σε όλους πόσο πολύ αφουγκράζεται τα προβλήματα κάθε φοιτητή. Ο τρόπος με τον οποίο αναπαράγεται και κερδίζει δύναμη στους συλλόγους είναι το γνωστό πελατειακό σύστημα των σημειώσεων, των πιστοποιητικών παρακολούθησης σεμιναρίων, των κερασμένων ποτών κλπ. Γυρνάμε την πλάτη στα κομματόσκυλα της ΝΔ, στο σύστημα διαπλοκής που αναπαράγουν, στο τσάκισμα του πτυχίου και της εργασιακής μας προοπτικής, στις πολιτικές του μνημονίου και της λιτότητας που υπερασπίζονται!

ΑΠΟΧΗ από την ΑΠΟΧΗ

Σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο, ειδικά για τη νεολαία, η αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες αποτελεί αυτοκαταστροφική επιλογή. Αυτό γιατί όλη αυτή η στοχοποίηση και εξαθλίωση της νεολαίας είναι αποτέλεσμα πολιτικών που επιβάλλονται όσο εμείς δε στέλνουμε μήνυμα καταδίκης και ανατροπής τους. Είναι τώρα που πρέπει εμείς να δώσουμε την απάντηση ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι εδώ, είναι μαζικοί, ενεργοί και καταδικάζουν σε κάθε διαδικασία τους την πολιτική που διαλύει τις σπουδές και το μέλλον μας.
 Σε μια τέτοια περίοδο είναι αδιανόητο για ένα νέο άνθρωπο να απέχει από τις συλλογικές διαδικασίες και να αδιαφορεί για αυτές. Γιατί αυτές είναι που θα καθορίσουν σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τη ζωή του εντός και εκτός σχολής αλλά και τους όρους με τους οποίους θα μπορεί να διεκδικήσει συλλογικά αυτά που του αξίζουν. Το μήνυμα απάθειας που στέλνει η αποχή θα δώσει το πράσινο φως για τη «νομιμοποίηση» των πολιτικών που ήδη διαλύουν τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και υποβαθμίζουν το επίπεδο ζωής μας γενικότερα. 

«Δε θα σωθείς μόνος σου. Ή όλοι μαζί ή κανείς μας..» 


Η αποχή είναι επιλογή που σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει τις τάσεις αμφισβήτησης που υπάρχουν στη νεολαία. Ίσα- ίσα, στέλνει μήνυμα αδιαφορίας και συναίνεσης των φοιτητών στα μέτρα που έχουν εφαρμόσει ή ετοιμάζουν για το μέλλον, ενώ τελικά ευνοεί τη ΔΑΠ αφού δεν την καταγγέλλει, τη στιγμή που αυτή κερδίζει δύναμη στις εκλογές μέσα από το πελατειακό της σύστημα. Όπως άλλωστε αποδεικνύει η πολιτική του κεφαλαίου κανένα πρόβλημα δεν είχαν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής, αντίθετα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτό που φοβούνται είναι η ενεργή παρέμβαση του λαού στα κοινωνικά γεγονότα!

13 ΜΑΗ μην κάτσεις σπίτι...

ΡΙΞΕ Χ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ!


ΚΝΕ/ΠΚΣ/ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ
Ή αλλιώς...
Μόνο λΑσπη Στην ΕΑΑΚ
Η λογική της ΚΝΕ για τις εκλογές εδράζεται κυρίαρχα σε μια λογική ανάθεσης, όπου ψηφίζοντας ΚΝΕ «κοκκινίζει» το Διοικητικό Συμβούλιο οπότε ο Σύλλογος αυτόματα είναι ισχυρός, αφού η «ΚΝΕ αγωνίζεται για σένα». Μιλάει για την ανάγκη ανασυγκρότησης των Συλλόγων αλλά την εννοεί μέσω της ισχυροποίησής της στα ΔΣ στα οποία επιδιώκει κυρίαρχα τη λήψη αποφάσεων (ακόμα και αυτών που απαιτούν μαζικότητα) και όχι μέσω της ισχυροποίησης των Γενικών Συνελεύσεων, όπου ο αγώνας περνάει μέσα από τα χέρια του κάθε φοιτητή και της κάθε φοιτήτριας. Όποιος αγώνας δεν περιστρέφεται γύρω από αυτήν και το ΚΚΕ και δεν μπορεί να τον ελέγξει τον απαξιώνει. Την ίδια στιγμή, βλέπει  τον εχθρό στα αριστερά και κυρίως στις δυνάμεις της ΕΑΑΚ στις οποίες μάλιστα επιτίθεται με χυδαίο τρόπο (βλ. συκοφαντικά άρθρα στο Ριζοσπάστη για τη στάση μας απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ), αρνούμενη την κοινή δράση στο κίνημα και στους αγώνες. Εμείς πάρα τις επιθέσεις και την εχθρική στάση της ΚΝΕ συνεχίζουμε να παλεύουμε για την ένωση της αριστεράς στην πράξη, στους αγώνες και στο κίνημα για έναν άλλο δρόμο χωρίς χρέος, ΕΕ, μνημόνια, φασισμό, «για ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων» (Νίκος Μπελογιάννης – Αγωνιστής του ΚΚΕ).

Εμείς…
Η ψήφος στην ΑΡΠΑ ΕΑΑΚ δεν είναι ούτε ψήφος ανάθεσης, ούτε ψήφος εκπροσώπησης. Δε μας ψηφίζετε για να αποφασίζουμε ή να αγωνιζόμαστε για εσάς, ούτε για να συνδιαλεγόμαστε με τα όργανα διοίκησης (προέδρους, πρυτανείες, υπουργεία). Παλεύουμε ώστε όλες οι αποφάσεις και οι αγώνες των φοιτητών για τα δικαιώματά τους να βρίσκονται στα χέρια τους μέσα από την άμεση δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων όπου πιστεύουμε ότι πραγματικά παράγεται η πολιτική, μακριά από ειδικούς και φοιτητοπατέρες που διαχειρίζονται το Σύλλογο δίνοντας αναφορά μόνο μια φορά το χρόνο στις εκλογές. Στήριξη στην ΑΡΠΑ - ΕΑΑΚ σημαίνει η εξουσία στα χέρια της κάθε φοιτήτριας και του κάθε φοιτητή, σημαίνει συχνές Γενικές Συνελεύσεις, σημαίνει ισχυρός και δημοκρατικός Σύλλογος.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!

Στη μάχη της γενιάς μας...
Σε μια περίοδο που νεολαία και εργαζόμενοι δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση που έχουμε βιώσει ποτέ, η σπουδάζουσα νεολαία πρέπει να κάνει ξεκάθαρο σε κάθε τόνο πως δεν υποτάσσεται και δε συναινεί με την υποβάθμιση της ζωής της και την διάλυση του μέλλοντός της. Πρέπει να βροντοφωνάξει πως θα τη βρουν απέναντί τους σε όλες τις μάχες, απ’ την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, από το κομμένο σύγγραμμα και το Νόμο Διαμαντοπούλου και από την υποχρηματοδότηση των σχολών μέχρι τον αγώνα για δουλειά με δικαιώματα.

...ΔΙΑΛΕΓΟΥΜΕ ΠΛΕΥΡΑ!
Ψήφος και στήριξη στην Ε.Α.Α.Κ. δε σημαίνει ψήφος διαμαρτυρίας. Σημαίνει ψήφος κινηματικής προοπτικής και αποτελεί ενίσχυση των δυνάμεων που αγωνίζονται για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, για την ανασυγκρότηση, ενίσχυση και αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος, για αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα, για σπουδές και μέλλον που μας αξίζει!

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει στήριξη του ασυμβίβαστου – ανατρεπτικού ρεύματος μέσα στις σχολές, του ρεύματος που δε δίνει ούτε στο ελάχιστο πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση και εκφράζει κατηγορηματικά την ανάγκη η νέα γενιά να σπουδάσει και να ζήσει αλλιώς. Στις σημερινές συνθήκες που η διάλυση και υποβάθμιση των σπουδών μας καθώς και οι νέοι όροι ζωής και εργασίας (ανεργία, προγράμματα voucher, ανασφάλιστη εργασία, χαμηλοί μισθοί) τείνουν να παρουσιάζονται ως «ρεαλιστικά» και αυτονόητα, η νεολαία πρέπει να δώσει μήνυμα υπάρχει και άλλος δρόμος! Ένας δρόμος χωρίς μνημόνια, λιτότητα, ανεργία, χρέος, φασισμό, σε ρήξη και σύγκρουση με τα σχέδια του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεων που ακολουθούν την πολιτική τους. Ένας δρόμος χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους, χωρίς πολιτικές εξαθλίωσης, αλλά με όραμα και πράξη τις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων!

Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΑΕΙ… 

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ!

ΣΤΙΣ 13 ΜΑΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ - ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ 

ΑΡΠΑ_ΕΑΑΚ




Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Προεκλογικό κείμενο Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.

Συγκυρία
Μετά από πέντε χρόνια σκληρής μνημονιακής επίθεσης από τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ διαμορφώθηκε μια νέα κατάσταση που αποτυπώθηκε στις εκλογές της 25ης Γενάρη. Οι μεγαλειώδεις αγώνες του λαού και ειδικά της σπουδάζουσας νεολαίας ενάντια στις αυταρχικές πολιτικές της λιτότητας εκφράστηκαν σε εκλογικό επίπεδο στην απόλυτη καταδίκη των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Η κοινωνία έδωσε μήνυμα ανατροπής των μνημονίων και της λιτότητας, μήνυμα που μεταφράστηκε στην στήριξη της κυβερνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλαυτά η εντολή του λαού μας για χάραξη ενός άλλου δρόμου διαψεύστηκε πανηγυρικά από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία αποδέχτηκε όλους τους βασικούς πυλώνες της προηγούμενης πολιτικής. Πολιτική που σφραγίζεται και από τις εντολές των «εταίρων» (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ) και μεταφράζεται στην τήρηση όλων των μνημονιακών δεσμεύσεων, των «ισοσκελισμένων» προϋπολογισμών, της αποπληρωμής του χρέους που στραγγαλίζει τις κοινωνικές ανάγκες, την φοροεπιδρομή και την παγίωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. 
 Την ίδια στιγμή, βασικές προεκλογικές εξαγγελίες όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, το σταμάτημα της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική και η αναστολή του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (βλ. ιδιωτικοποίηση λιμανιών, ΟΣΕ κλπ) πετάχτηκαν στα σκουπίδια ενώ οι επιθέσεις των ΜΑΤ στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής και η καταπάτηση του ασύλου στην κατειλημμένη πρυτανεία του ΕΚΠΑ δείχνουν τη στάση που θα ακολουθήσει το αστικό σύστημα στους κοινωνικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν.  Επιπλέον, η συγκυβέρνηση υπό τους εκβιασμούς της ΕΕ και των αγορών είναι έτοιμη να πάρει νέα αντιλαϊκά μέτρα και να υπογράψει μια νέα συμφωνία υποταγής και συνέχισης του μνημονίου. Η ελπίδα έφυγε όσο γρήγορα ήρθε και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι καμιά κυβέρνηση στα ασφυκτικά πλαίσια του χρέους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δε μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Η ουσία της ασκούμενης πολιτικής, που είναι το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου μέσω του τσακίσματος των λαϊκών δικαιωμάτων δεν πρόκειται να αλλάξει είτε με τον έναν διαχειριστή της εξουσίας είτε με τον άλλον, παρά μόνο με την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης με τον οργανωμένο λαό και τη νεολαία στο προσκήνιο.

Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση…
Την τελευταία δεκαετία ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει βρεθεί στο επίκεντρο των μεταρρυθμιστικών αλλαγών των διαφόρων κυβερνήσεων. Ο σκοπός πίσω από τους διάφορους νόμους που προσπάθησαν να επιβάλλουν (Γιαννάκου 2006 – Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου 2011-12) ήταν κοινός και συμπυκνώνεται στο πώς το πανεπιστήμιο θα μετατραπεί σε μέσο που ενισχύει την κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Πρόκειται για κατεύθυνση για την εκπαίδευση που δόθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ήδη από το 1993 (συνθήκη της Μπολόνια). Τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια αυτή εντάθηκε υπό το πρίσμα της ανάγκης του κεφαλαίου να ξεπεράσει την πολύ βαθιά κρίση που ταλανίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Σε κάποιους μπορεί να ακούγεται θετικό το να συμβαδίσει το πανεπιστήμιό μας με τα «ευρωπαϊκά πρότυπα». Ας δούμε όμως τι προβλέπει η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση:
Αρχικά, προβλέπεται η δραματική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης του πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα την πλήρη υποβάθμισή του, κάτι που ήδη βιώνουμε καθημερινά, από τις απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων και την υποστελέχωση των υπηρεσιών μέχρι το ότι δεν έχουμε αίθουσες για μαθήματα. Με αυτόν τον τρόπο ανοίγει διάπλατα η είσοδος για τις επιχειρήσεις οι οποίες είτε θα αναλαμβάνουν υπηρεσίες που μέχρι πρότινος ήταν δημόσιου χαρακτήρα (φύλαξης – καθαριότητας και πλέον και σίτισης)  βγάζοντας άμεσο κέρδος,  είτε θα επενδύουν στα πανεπιστήμια με χρηματοδοτήσεις. Αυτό σημαίνει ότι πλέον η έρευνα που θα παράγεται δε θα είναι για τις ανάγκες τις κοινωνίας, αλλά θα είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές των επιχειρήσεων και της αγοράς. Επιπλέον σε συνδυασμό με το σπάσιμο του πτυχίου μας στα 3+1 χρόνια (το οποίο πλέον θα είναι ένας ατομικός φάκελος προσόντων που θα γεμίζουμε με επί πληρωμή σεμινάρια, ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε εργοδότη), δημιουργείται το νέο μοντέλο εργαζομένου. Ο νέος εργαζόμενος, εκτός από τις εργασιακές συνθήκες μεσαίωνα που θα αντιμετωπίζει (με μισθό 400 ευρώ, επισφάλεια και «ευελιξία», χωρίς ενιαία δικαιώματα και συμβάσεις, έρμαιο των ορέξεων της εργοδοσίας) θα είναι  αμόρφωτος και υπερεξειδικευμένος, με διάσπαρτες κατακερματισμένες γνώσεις, χωρίς συνολική εποπτεία του αντικειμένου του καθώς και πειθήνιος και εντατικοποιημένος, χωρίς καμία δυνατότητα αντίστασης και συλλογικής διεκδίκησης. Πρόκειται για μια αντανάκλαση των εργασιακών σχέσεων που ήδη επιβάλλονται στην κοινωνία (μια ευγενική προσφορά και πάλι της ΕΕ, με τα περιβόητα προγράμματα VOUCHER, KOX, ΕΣΠΑ κλπ)
Προφανώς, σε αυτό το πανεπιστήμιο δε χωράμε όλοι. Ήδη με την περικοπή της μέριμνας (ιδιωτικοποίηση – αντίτιμο στη Λέσχη, εξώσεις – ενοικιάσεις στις εστίες, περικοπή συγγραμμάτων ) καθώς και με την κατεύθυνση περί εισαγωγής διδάκτρων ακόμα και για το προπτυχιακό (σύμφωνα και με εκθέσεις του ΟΑΣΑ) σημαντικό μέρος του κόστους φοίτησης μεταφέρεται στις πλάτες μας, κάτι που εντείνει τους ταξικούς φραγμούς αποκλείοντας από τις σπουδές πολλά από τα παιδιά που αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα. Την ίδια στιγμή, οι ρυθμοί σπουδών εντατικοποιούνται και η αντίσταση των φοιτητών καταστέλλεται, είτε με τους Πρυτάνεις να αποκλείουν τους φοιτητικούς συλλόγους από τις συγκλήτους με τη βοήθεια μπράβων (!) είτε με την κατάργηση του ασύλου και την είσοδο της αστυνομίας (όπως έγινε στην κατειλημμένη Πρυτανεία του ΕΚΠΑ), σε μια προσπάθεια να πειθαρχήσουν τη νεολαία και να ενισχύσουν τον ατομικό δρόμο έναντι του συλλογικού αγώνα.
Η τροποποίηση του νόμου Διαμαντοπούλου που κατέθεσε η νέα κυβέρνηση, εκτός από κάποιες αλλαγές όπως η κατάργηση των διαγραφών και των συμβουλίων ιδρύματος, δεν αγγίζει τον πυρήνα της επιχειρηματικοποίησης του πανεπιστημίου, αφού παραμένουν τόσο το απαράδεκτο καθεστώς των εργολαβικών εταιριών  (που παίρνουν εκατομμύρια για να αναλάβουν υπηρεσίες του πανεπιστημίου και πληρώνουν τους εργαζομένους 450 ευρώ με πεντάμηνες συμβάσεις) όσο και η ελεύθερη δραστηριότητα των επιχειρήσεων (που αντλούν κέρδη από την έρευνα ή ακόμα και από την απλήρωτη εργασία φοιτητών). Η χρηματοδότηση όχι μόνο δεν αυξάνεται αλλά η κυβέρνηση δέσμευσε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τα αποθεματικά χρήματα των πανεπιστημίων και άλλων φορέων για τις ανάγκες του χρέους, με αποτέλεσμα η φοιτητική μέριμνα να παραμένει διαλυμένη με προοπτικές περαιτέρω υποβάθμισής της (βλ. δηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ για μείωση χρηματοδότησης το 2016). 


…και το πανεπιστήμιο που θέλουμε!
Ενάντια σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο όπου λίγοι θα μπορούν να σπουδάζουν, ένα πανεπιστήμιο που θα δίνει τεμαχισμένη ειδίκευση και όχι επιστημονική γνώση και πτυχία – φάκελους προσόντων με μηδενικά εργασιακά δικαιώματα, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα επικρατούν εργασιακές σχέσεις μεσαίωνα, εμείς προβάλλουμε την προοπτική του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου των αναγκών μας. Ένα πανεπιστήμιο που:
θα παρέχει όσα χρειάζονται οι φοιτητές και φοιτήτριές του για να σπουδάσουν (δωρεάν ποιοτική σίτιση και στέγαση, δωρεάν συγγράμματα – σημειώσεις, δωρεάν μεταφορές)
θα έχει επαρκή δημόσια χρηματοδότηση, υποδομές και προσωπικό που θα εξασφαλίζουν ποιοτικές σπουδές
θα παρέχει ενιαία πτυχία που προσφέρουν επιστημονική γνώση, συνολική εποπτεία του γνωστικού τους αντικειμένου και ενιαία εργασιακά δικαιώματα και όχι αποφοίτους διαφορετικών ταχυτήτων που θα υπερεξειδικεύονται κυνηγώντας μια ζωή «προσόντα» για να βρίσκουν δουλειά
θα παράγει έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι για τα κέρδη των επιχειρήσεων
θα εξασφαλίζει ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και δικαιώματα για τους εργαζομένους του
θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις

Με ποιο φοιτητικό κίνημα;
Προφανώς, η πάλη για ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δε μπορεί να περνάει από το «διάλογο» με το υπουργείο. Ο νέος υπουργός παιδείας προσπαθεί να παρουσιάσει τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος ως ουτοπικά και κάνει εκκλήσεις για «επιστροφή στο ρεαλισμό» προσπαθώντας να εξασφαλίσει τη συναίνεση των φοιτητών για την οικοδόμηση του νέου επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Δε μπορούμε να το επιτρέψουμε!
Για εμάς η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και η υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου των αναγκών μας περνάει μέσα από την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Θέλουμε συλλόγους δυνατούς, με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις που θα συντονίζονται σε πανελλαδικό επίπεδο και θα αποτελούν τη ζωντανή έκφραση της γνώμης των φοιτητών. Συλλόγους που θα είναι η ασπίδα της πληττόμενης πλειοψηφίας μέσα στα πανεπιστήμια εξασφαλίζοντας στην πράξη το δικαίωμα της κάθε φοιτήτριας και του κάθε φοιτητή να σπουδάζει και να ζει με αξιοπρέπεια. Συλλόγους που θα επιβάλλουν τα αιτήματα των φοιτητών σε σύγκρουση με το «ρεαλισμό» της  λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας για τις ανάγκες του χρέους, σε σύγκρουση με την αστική πολιτική και τα σχέδια του κεφαλαίου. Συλλόγους που θα συνδέονται με τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας στην κατεύθυνση της ανατροπής όλων των αντιλαϊκών πολιτικών που μας επιβάλλουν κυβερνήσεις, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥΣ…
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ!



Η λογική μας για τις φοιτητικές εκλογές
Για το σχήμα της Α.Ρ.ΠΑ. και γενικότερα για την Ε.Α.Α.Κ., οι εκλογές αποτελούν άλλη μια πολιτική μάχη ανάμεσα στις πολλές που δίνουμε καθημερινά μέσα κι έξω από τις σχολές. Για εμάς οι εκλογές είναι μια διαδικάσια που εμπεριέχει τη λογική της ανάθεσης (σε ψηφίζω για να αποφασίζεις για μένα) και που κάποιοι επιδιώκουν να καθοδηγείται από μικροπολιτικά-κομματικά συμφέροντα. Παρόλαυτα αποφασίζουμε να συμμετέχουμε συνειδητά καθώς δε μπορούμε να παραβλέψουμε πως είναι ένας θεσμός που έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες και αποτελεί μια διαδικασία που αποτυπώνει τους συσχετισμούς, έστω και σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και μπορεί να δώσει στη νεολαία τη δυνατότητα να δώσει δικό της στίγμα. Δε θεωρούμε τις εκλογές ως το μοναδικό μέσο πάλης και έκφρασης, ούτε ότι αποτελούν τη δύναμη ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής. Το αποτέλεσμα όμως των εκλογών αν και δεν καθορίζει απόλυτα, επηρεάζει τον τρόπο που θα λειτουργεί ο σύλλογος την επόμενη χρονιά, μιας και από τις εκλογές προκύπτουν τα Διοικητικά Συμβούλια και βγαίνουν οι «εκπρόσωποι των φοιτητών».
Η ΕΑΑΚ συμμετέχει στις εκλογές, γιατί δε θέλουμε να χαρίσουμε τη διαδικασία λήψης απόφασεων σε κανένα φοιτητοπατέρα ή «ειδικό» και γιατί θέλουμε να είναι μια διαδικασία πολιτική, όπου θα αναμετρηθούν αντιλήψεις και όχι γνωριμίες, καφέδες ή κομματικοί μηχανισμοί. Για τον ίδιο λόγο παρεμβαίνουμε στα Διοικητικά Συμβούλια, όχι για να το παίξουμε οι αφ’ υψηλού παντογνώστες αντιπρόσωποι των φοιτητών, αλλά για να ελέγχουμε τι γίνεται μέσα σε αυτά και για να θέτουμε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων συνεχώς υπό τον έλεγχο των φοιτητών στις Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να αποφασίζει όλος ο σύλλογος και όχι 9 πεφωτισμένα άτομα για εμάς χωρίς εμάς. Στις εκλογές, όπως και στο Διοικητικό Συμβούλιο συμμετέχουμε και παρεμβαίνουμε με τη λογική ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ κι ΕΝΑΝΤΙΑ.

ΕΝΤΟΣ
Γιατί αντιλαμβανόμαστε τις εκλογές ως μια πολιτική μάχη, καθώς θα καθορίσουν τα όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών. Θεωρούμε ότι ριζοσπαστικές αντιλήψεις οφείλουν να συμμετέχουν σε τέτοια όργανα, όχι για να συνδιαλέγονται με αντιδραστικές δυνάμεις αλλά για τα ελέγχουν και να τα εκθέτουν στον κόσμο του συλλόγου. 
ΕΚΤΟΣ
Γιατί είμαστε ενάντια σε λογικές αντιπροσώπευσης και δεν κυνηγάμε θεσούλες που εξασφαλίζουν οι εκλογές. Αντίθετα, επιδιώκουμε πολιτικές εκλογές με πολιτική συνείδηση και αγωνιστική συμμετοχή πριν, στις εκλογές και μετά από αυτές. Επίσης επιδιώκουμε οι φοιτητές να στηρίξουν έμπρακτα το σχήμα στις εκλογές, με τη συμμετοχή τους στο ψηφοδέλτιο της Ε.Α.Α.Κ., αλλά και πέρα από αυτές να στηρίζουν το σχήμα, με την ενεργό συμμετοχή τους σε αυτό και να συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη την επομένη των εκλογών.
ΕΝΑΝΤΙΑ
Γιατί απέναντι στη λογική της ανάθεσης και των συνεδριάσεων «κεκλεισμένων θυρών» για τις οποίες δε μαθαίνει ποτέ κανείς, αντιπαραβάλλουμε τη λογική των ζωντανών φοιτητικών συλλόγων, όπου κάθε φοιτητής μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, θα μπορεί να εκφράζεται, να αποφασίζει και να αναζητά λύσεις σε κάθε του πρόβλημα, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια του. Μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, όπου γίνονται οι πραγματικές ζυμώσεις μέσω της πολιτικής αντιπαράθεσης και εκφράζονται οι πραγματικοί -διαρκώς μεταβαλλόμενοι- συσχετισμοί των συλλόγων. 
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!

Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις
ΔΑΠ ΝΔΦΚ
Η ΔΑΠ είναι η παράταξη της ΝΔ, του κόμματος των μνημονίων, της εξαθλίωσης του λαού μας, του κόμματος που έκλεισε χιλιάδες σχολεία και απέλυσε χιλιάδες εκπαιδευτικούς, που τσάκισε τα δικαιώματα των εργαζομένων για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που μετά από 4 χρόνια καταστροφικής κυβέρνησης ζητάει να παρθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα (μείωση συντάξεων, αύξηση φόρων). Ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει στήριξη των πολιτικών εξαθλίωσης του λαού και της νεολαίας. Επίσης, σημαίνει στήριξη των σχεδίων της για το πανεπιστήμιο. Σχέδια που αφορούν την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και του επιχειρηματικού πανεπιστημίου σύμφωνα με τις επιταγές του κεφαλαίου και της ΕΕ. Η ΔΑΠ μιλά για επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και την «προετοιμασία» των φοιτητών για την αγορά εργασίας (ποια αγορά εργασίας άραγε, όταν το ποσοστό ανεργίας στους νέους αγγίζει το 64%) και ενθαρρύνει τους φοιτητές να μη συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία επιθυμώντας άβουλες και ανενημέρωτες μάζες, που τους απασχολεί μονάχα το πτυχίο τους ή τα διάφορα «προσόντα» που πρέπει να μαζέψουν και καθόλου το μέλλον του Πανεπιστήμιου ή του διπλανού τους. Στήριξε τους διάφορους νόμους διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου (Διαμαντοπούλου, κ.α.), τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και την περικοπή των φοιτητικών παροχών.  Στοχεύει στη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων αφαιρώντας την δυνατότητα από τους φοιτητές να διεκδικούν και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, οργανώνει σεμινάρια επιχειρηματικότητας, βραδινές εξόδους σε μπουζούκια, εκδρομές στο Μπάνσκο για σκι δείχνοντας σε όλους πόσο πολύ αφουγκράζεται τα προβλήματα κάθε φοιτητή. Ο τρόπος με τον οποίο αναπαράγεται και κερδίζει δύναμη στους συλλόγους είναι το γνωστό πελατειακό σύστημα των σημειώσεων, των πιστοποιητικών παρακολούθησης σεμιναρίων, των κερασμένων ποτών κλπ. Γυρνάμε την πλάτη στα κομματόσκυλα της ΝΔ, στο σύστημα διαπλοκής που αναπαράγουν, στο τσάκισμα του πτυχίου και της εργασιακής μας προοπτικής, στις πολιτικές του μνημονίου και της λιτότητας που υπερασπίζονται!
ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ/ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ
Η λογική της ΚΝΕ για τις εκλογές εδράζεται κυρίαρχα σε μια λογική ανάθεσης, όπου ψηφίζοντας ΚΝΕ «κοκκινίζει» το Διοικητικό Συμβούλιο οπότε ο Σύλλογος αυτόματα είναι ισχυρός, αφού η «ΚΝΕ αγωνίζεται για σένα». Μιλάει για την ανάγκη ανασυγκρότησης των Συλλόγων αλλά την εννοεί μέσω της ισχυροποίησής της στα ΔΣ στα οποία επιδιώκει κυρίαρχα τη λήψη αποφάσεων (ακόμα και αυτών που απαιτούν μαζικότητα) και όχι μέσω της ισχυροποίησης των Γενικών Συνελεύσεων, όπου ο αγώνας περνάει μέσα από τα χέρια του κάθε φοιτητή και της κάθε φοιτήτριας. Όποιος αγώνας δεν περιστρέφεται γύρω από αυτήν και το ΚΚΕ και δεν μπορεί να τον ελέγξει τον απαξιώνει. Την ίδια στιγμή, βλέπει  τον εχθρό στα αριστερά και κυρίως στις δυνάμεις της ΕΑΑΚ στις οποίες μάλιστα επιτίθεται με χυδαίο τρόπο (βλ. συκοφαντικά άρθρα στο Ριζοσπάστη για τη στάση μας απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ), αρνούμενη την κοινή δράση στο κίνημα και στους αγώνες.


Αποχή
Σε αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο, ειδικά για τη νεολαία, η αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες αποτελεί αυτοκαταστροφική επιλογή. Αυτό γιατί όλη αυτή η στοχοποίηση και εξαθλίωση της νεολαίας είναι αποτέλεσμα πολιτικών που επιβάλλονται όσο εμείς δε στέλνουμε μήνυμα καταδίκης και ανατροπής τους. Είναι τώρα που πρέπει εμείς να δώσουμε την απάντηση ότι οι φοιτητικοί σύλλογοι είναι εδώ, είναι μαζικοί, ενεργοί και καταδικάζουν σε κάθε διαδικασία τους την πολιτική που διαλύει τις σπουδές και το μέλλον μας. 
Σε μια τέτοια περίοδο είναι αδιανόητο για ένα νέο άνθρωπο να απέχει από τις διαδικασίες και να αδιαφορεί για αυτές. Γιατί αυτές είναι που θα καθορίσουν σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό τη ζωή του εντός και εκτός σχολής αλλά και τους όρους με τους οποίους θα μπορεί να διεκδικήσει συλλογικά αυτά που του αξίζουν. Το μήνυμα απάθειας που στέλνει η αποχή θα δώσει το πράσινο φως για τη «νομιμοποίηση» των πολιτικών που ήδη διαλύουν τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία και υποβαθμίζουν το επίπεδο ζωής μας γενικότερα. 

«Δε θα σωθείς μόνος σου. Ή όλοι μαζί ή κανείς μας..» 
Η αποχή είναι επιλογή που σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει τις τάσεις αμφισβήτησης που υπάρχουν στη νεολαία. Ίσα- ίσα, στέλνει μήνυμα αδιαφορίας και συναίνεσης των φοιτητών στα μέτρα που έχουν εφαρμόσει ή ετοιμάζουν για το μέλλον, ενώ τελικά ευνοεί τη ΔΑΠ αφού δεν την καταγγέλλει, τη στιγμή που αυτή κερδίζει δύναμη στις εκλογές μέσα από το πελατειακό της σύστημα. Όπως άλλωστε αποδεικνύει η πολιτική του κεφαλαίου κανένα πρόβλημα δεν είχαν με την αδιαφορία και την απαξίωση γενικά της πολιτικής, αντίθετα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτό που φοβούνται είναι η ενεργή παρέμβαση του λαού στα κοινωνικά γεγονότα!

Στις 13 Μάη η νεολαία έχει τη δυνατότητα να διαλέξει εκείνη το στίγμα με το οποίο θα καθοριστεί το πανελλαδικό μήνυμα των φοιτητών/τριών, όσον αφορά τη συγκυρία που επικρατεί τόσο σε πανεπιστημιακό όσο και σε κεντρικοπολιτικό επίπεδο. Η φοιτητική νεολαία πρέπει να καταδικάσει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο τη ΔΑΠ και τον πολιτικό της φορέα για όλα τα δεινά που προξένησαν στη νεολαία και το λαό. Να αναδείξει, ταυτόχρονα, ένα ασυμβίβαστο – ανατρεπτικό ρεύμα, το οποίο δε θα  δίνει ούτε στο ελάχιστο πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση και θα εκφράζει κατηγορηματικά την ανάγκη η νέα γενιά να ζήσει αλλιώς. Στις σημερινές συνθήκες που οι νέοι όροι ζωής και εργασίας (Voucher, ανασφάλιστη εργασία, χαμηλοί μισθοί), τείνουν να εμπεδωθούν από το κάθε νεολαίο σαν μια φυσιολογική πραγματικότητα, η αποτύπωση ενός μαχητικού – αντικαπιταλιστικού πόλου στις φετινές φοιτητικές εκλογές, είναι η μόνη λύση για την ανασυγκρότηση-αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος και το μετασχηματισμό των πολιτικών συσχετισμών σε επίπεδο κοινωνίας.  

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Ψήφος στην ΕΑΑΚ σημαίνει ενίσχυση της αντίληψης ότι το πράγμα μπορεί να πάει αλλιώς! Ότι είναι δυνατόν ένας άλλος δρόμος, με σπουδές και εργασιακό μέλλον που μας αξίζουν, ενάντια στα δεσμά της ΕΕ, των αγορών, του κεφαλαίου! ΚΟΝΤΡΑ στις προσταγές για αποπληρωμή του χρέους, υπαγωγή στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και στη δημοσιονομική σταθερότητα, κόντρα στις κατευθύνσεις της ΕΕ για την εκπαίδευση!
 Παλεύουμε για μία νεολαία ενωμένη με την υπόλοιπη πληττόμενη πλειοψηφία που θα βγαίνει μαχητικά στο προσκήνιο, όχι διεκδικώντας απλά τα δικαιώματά της με παραστάσεις διαμαρτυρίας, αλλά ισχυροποιώντας τους αγώνες της με την επιβολή των αναγκών της. Ψήφος στην Ε.Α.Α.Κ. και την αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι ψήφος ανάθεσης, σημαίνει συλλογική στράτευση στις μάχες που μας περιμένουν και ενίσχυση της αντίληψης ότι οι συλλογικοί αγώνες είναι το μέσο για να ενωθεί κάθε φωνή, η φωνή να γίνει λόγος και ο λόγος να γίνει πράξη.
Ψήφος και στήριξη στην Ε.Α.Α.Κ. δε σημαίνει ψήφος διαμαρτυρίας. Σημαίνει ψήφος κινηματικής προοπτικής και αποτελεί ενίσχυση των δυνάμεων που αγωνίζονται για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, για την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος, για αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα, για πολιτικές ελευθερίες και για την υπεράσπιση του ασύλου. Δυνάμεις που βλέπουν πως υπάρχει άλλος δρόμος , ένας δρόμος χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους, χωρίς πολιτικές εξαθλίωσης, αλλά με όραμα και πράξη τις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΣΤΙΣ 13 ΜΑΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ – ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ 

Α.Ρ.ΠΑ. Ε.Α.Α.Κ.




Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Θα αφήσεις του άλλους να αποφασίζουν για εσένα...;

Όσο πλησιάζουν οι φοιτητικές εκλογές ξεκινάνε διάφορες συζητήσεις για το κατά πόσο είναι χρήσιμες οι φοιτητικές παρατάξεις στις σχολές, πώς υπονομεύουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου και για το πώς οι παρατάξεις είναι η πηγή όλων των κακών. Αυτές οι συζητήσεις φτάνουν στο συμπέρασμα ότι λύση είναι η αδιαφορία ή η αποχή από τις κάλπες.

Ποιος πραγματικά φταίει για τα προβλήματα του πανεπιστημίου;
Τα πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται με αποτέλεσμα να γίνονται περικοπές στην φοιτητική μέριμνα (συγγράμματα, σίτιση, στέγαση), ενώ ψηφίζονται συνεχώς νομοσχέδια από τις διάφορες κυβερνήσεις που η μία υπονομεύει το πανεπιστήμιο περισσότερο από την άλλη. Η διάλυση της δημόσιας - δωρεάν εκπαίδευσης είναι η πραγματικότητα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια και ήρθε να ενισχυθεί με το νόμο Διαμαντοπούλου (2011). Ένα νόμο αναγκαίο για να γίνει το πανεπιστήμιο πεδίο κερδοφορίας για τους ιδιώτες. Οι αλλαγές του ΣΥΡΙΖΑ στο νόμο αυτό δεν αμφισβητούν τη βασική κατεύθυνσή του που είναι η οικοδόμηση ενός νέου επιχειρηματικού πανεπιστημίου.  Οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να υπάρχουν στις διάφορες λειτουργείες του πανεπιστημίου επιβάλλοντας τους δικούς τους όρους προκειμένου το δημόσιο(;) και δωρεάν(;) πανεπιστήμιο μας να είσαι όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικό και επικερδές. Σε κάποιον μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως καλό να υπάρχουν εταιρείες στις σχολές γιατί θα δώσουν λεφτά στο τμήμα (εκεί που δεν δίνει το κράτος) και μπορεί να έχει μετά ένα εργασιακό μέλλον στην εταιρεία αυτή. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η εταιρεία παράγει έργο με την απλήρωτη εργασία φοιτητών, καρπώνεται την έρευνα τους χρησιμοποιώντας και τσάμπα υποδομές από το τμήμα, και προφανώς επηρεάζει το πρόγραμμα σπουδών προς την κατεύθυνση που επιλέγει κάθε φορά να επενδύσει για να αντλήσει κέρδος και όχι προς τις ανάγκες της κοινωνίας. Επίσης για τους εργαζόμενους σε εργολαβίες (που αναλαμβάνουν υπηρεσίες όπως φύλαξη-καθαριότητα) οι συνθήκες είναι οι χειρότερες με ελαστικά ωράρια, τον φόβο της απόλυσης ανά πάσα στιγμή και χάλια μισθούς. Ταυτόχρονα στο πανεπιστήμιο κοστίζει πολλαπλάσια λεφτά η εργολαβία από το να προσλάβει το ίδιο το πανεπιστήμιο τους εργαζόμενους που χρειάζεται. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες φοιτητές αδυνατούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους είτε επειδή εργάζονται είτε γιατί επιστρέφουν στις πόλεις τους είτε και τα δυο. Το δικαίωμα στην μόρφωση είναι πια πολυτέλεια.
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ως παράταξη της ΝΔ και υπερασπιστής των επιχειρηματικών συμφερόντων είναι ο βασικός εκφραστής αυτής της πολιτικής στα πανεπιστήμια. Η ΔΑΠ μιλά για επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και την προετοιμασία των φοιτητών για την αγορά εργασίας (ποια αγορά εργασίας άραγε, όταν το ποσοστό ανεργίας στους νέους αγγίζει το 64%) και ενθαρρύνει τους φοιτητές να μην συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία επιθυμώντας άβουλες και ανενημέρωτες μάζες, που τους απασχολεί μονάχα το πτυχίο τους ή τα διάφορα «προσόντα» που πρέπει να μαζέψουν και καθόλου το μέλλον του Πανεπιστήμιου ή του διπλανού τους. Στοχεύει στην διάλυση των φοιτητικών συλλόγων αφαιρώντας την δυνατότητα από τους φοιτητές να διεκδικούν και να επιβάλλουν τις ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, οργανώνει σεμινάρια επιχειρηματικότητας, βραδινές εξόδους σε μπουζούκια, εκδρομές στο Μπάνσκο για σκι δείχνοντας σε όλους πόσο πολύ αφουγκράζεται τα προβλήματα κάθε φοιτητή. Ο τρόπος με τον οποίο αναπαράγεται και κερδίζει δύναμη στους συλλόγους είναι το γνωστό πελατειακό σύστημα των σημειώσεων, των πιστοποιητικών παρακολούθησης σεμιναρίων, των κερασμένων ποτών κλπ. Η αποχή λοιπόν όχι μόνο δεν πλήττει το κομματικό σύστημα που προωθεί η ΔΑΠ αλλά την ευνοεί αφού της επιτρέπει να αποκτά δύναμη μέσω των πελατειακών σχέσεών της  και να διαχειρίζεται το Σύλλογο ανάλογα με τα συμφέροντά της. 
Από εκεί και πέρα, η αποχή και η έλλειψη πολιτικής άποψης ειδικά σε τέτοια κρίσιμη περίοδο δίνει το ελεύθερο να αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Είναι επιλογή που σε καμιά περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει τις τάσεις αμφισβήτησης της νεολαίας. Ίσα ίσα στέλνει μήνυμα αποδοχής και συναίνεσης σε όσα μας ετοιμάζουν ή μας έχουν ήδη φέρει, αφού η στοχοποίηση και διάλυση της νεολαίας είναι αποτέλεσμα πολιτικών που επιβάλλονται όσο εμείς δε στέλνουμε μήνυμα καταδίκης και ανατροπής τους.

Γιατί να ψηφίσω ΕΑΑΚ;
Γιατί για εμάς οι εκλογές είναι πολιτική διαδικασία και αναμέτρηση αντιλήψεων και όχι καφέδων, γνωριμιών, και κομματικών υποσχέσεων. Γιατί απέναντι στη λογική της εκπροσώπησης και των ειδικών που αποφασίζουν για τους φοιτητές εμείς προβάλλουμε την άμεση δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων όπου ο κάθε φοιτητής και η κάθε φοιτήτρια μπορεί να συμμετέχει ισότιμα στη λήψη των αποφάσεων. Γιατί θέλουμε έναν σύλλογο ενεργό στα χέρια όλων των φοιτητών, σύλλογο ανεξάρτητο από τις κυβερνητικές παρατάξεις και την πολιτική τους, σύλλογο που βάζει μπροστά και επιβάλλει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των φοιτητών κόντρα στον ψεύτικο ρεαλισμό, τις μειωμένες απαιτήσεις και την υποταγή.
ΣΤΙΣ 13 ΜΑΗ ΜΗΝ ΚΑΤΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙ... ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!